„MARIA TALLCHIEF momentalnie zamienia scenę baletową w wybieg”, Evening Star (Washington, DC), 9 grudnia 1951.
„Na scenie, wygląda tak królewsko i egzotycznie jak rosyjska księżniczka; poza sceną, jest tak amerykańska jak wampum i szarlotka”, cieszył się magazyn TIME o primabalerinie Marii Tallchief w 1951 roku. Jedna z najbardziej znanych rdzennych Amerykanek XX wieku, Tallchief była pierwszą amerykańską tancerką w historii baletu, która zdobyła międzynarodową sławę.
Urodziła się jako Elizabeth Marie Tallchief 24 stycznia 1925 roku w Fairfax, Oklahoma, małym miasteczku położonym w rezerwacie Indian Osage. Jej ojciec, Alexander Tallchief, był członkiem plemienia Osage, a jej matka, Ruth Porter, była kobietą o szkocko-irlandzkim pochodzeniu. Betty Marie (jak nazywała ją rodzina), wraz ze swoją młodszą siostrą Marjorie, była kształcona w zakresie sztuki i kultury wysokiej. Już w wieku czterech lat Betty Marie grała na pianinie i tańczyła w butach na palcach.
Zdeterminowana, aby jej córki otrzymały najlepsze instrukcje, Ruth przeniosła rodzinę do Beverly Hills w Kalifornii. Jako nastolatka, Tallchief zapisała się do szkoły tańca Bronisławy Niżyńskiej, słynnej rosyjskiej baleriny i choreografa, gdzie postanowiła poświęcić się karierze baletowej.
Po ukończeniu szkoły średniej, Tallchief przeniosła się do Nowego Jorku, gdzie znalazła swoją pierwszą pracę w słynnym zespole Ballet Russe de Monte Carlo. Jej pracodawcy zasugerowali, aby przyjęła imię sceniczne „Tolchieva”, aby sprawić wrażenie, że jest Rosjanką, jednak ona odmówiła, ale zgodziła się na zmianę swojego imienia na elegancko brzmiące „Maria.”
W 1943 roku otrzymała swoje pierwsze solo w Koncercie Chopina, balecie w choreografii jej dawnej nauczycielki Niżyńskiej. Tallchief stała się natychmiastowym sukcesem, a Ballet Russe promował ją jako „piękną tańczącą Osage”.
W 1944 roku stała się muzą baletmistrza George’a Balanchine’a, który miał podyktować przebieg kariery Tallchief. Balanchine był oczarowany nią jako wykonawczynią i nawet pobrali się w sierpniu 1946 roku.
„As the Queen of the Swans”, New York Herald Tribune, 6 listopada 1952, s. 27.
W następnym roku Tallchief została zaproszona do prestiżowej Opery Paryskiej na sezon jako artystka gościnna. Jej występ w zespole oznaczał pierwszy od 108 lat występ amerykańskiej baleriny na tej scenie.
Po powrocie z Paryża Tallchief dołączyła do nowego, innowacyjnego zespołu Balanchine’a, Ballet Society (później przemianowanego na New York City Ballet). Tańczyła ku wielkiemu uznaniu w Czterech temperamentach (1946), Symfonii koncertującej (1947) i Orfeuszu (1948). Ale to jej występ w tytułowej roli w klasycznym rosyjskim balecie Ognisty ptak (1949) uczynił z niej międzynarodową gwiazdę. Jeden z krytyków zachwycał się tym występem: „Zachwycała, mieniła się, chwaliła się szybkością i powietrzną wolnością”.
Podczas gdy jej kariera wciąż się rozwijała, presja, by prześcignąć każdy sławny występ, ciążyła na Tallchief. Nieustanne wymagania Balanchine’a tylko zwiększały napięcie między ich pracą a życiem domowym. W 1950 roku Tallief rozstała się z mężem, ale nadal pozostawali w związku zawodowym. W tym okresie zatańczyła wiele ze swoich największych partii w choreografii Balanchine’a: Jezioro łabędzie (1951), Serenada (1952), Symfonia szkocka (1952) i Dziadek do orzechów (1954).
„INDYJSKIE TANCERKI: Maria Tallchief (u góry) i siostra Marjorie,” Evening Star (Washington, DC), 4 lutego 1951.
Przez całą swoją karierę, Tallchief pozostała ściśle utożsamiana ze swoim dziedzictwem Osage. W 1953 r. jej sukces został uczczony przez naród Osage Tribe, który nadał jej tytuł „Księżniczki Wa-Txthe-thonba”, co oznacza „kobietę o dwóch standardach”. Senat stanu Oklahoma również ją uhonorował, ogłaszając 29 czerwca 1953 r. Dniem Marii Tallchief.
„INDIANS HONOR BALLERINA,” New York Times, 30 czerwca 1953, str. 19.
Kariera Tallchief stała się kolejnym kamieniem milowym, kiedy pojawiła się na okładce wydania magazynu Newsweek z 11 października 1954 roku. Okładka skupiła się na jej pensji $2,000 tygodniowo, którą Ballet Russe wykorzystał, aby zwabić ją z dala od New York City Ballet. Newsweek ogłosił Tallchief najwyżej opłacaną baleriną na świecie.
„The Ballet’s Tallchief: Native Dancer,” Newsweek (New York, NY), 11 października 1954, przednia okładka.
„Maria Tallchief i jej mąż, Henry D. Paschen jr,” New York Herald Tribune, 23 marca 1958, s. 31.
Jednakże jej czas z Ballet Russe był krótki. Rozczarowana firmą twórczo, opuściła ją po jednym sezonie i wróciła do New York City Ballet, gdzie pozostała przez dziesięć lat. W 1956 roku wyszła za mąż za Henry’ego „Buzza” Paschena, Jr, kierownika firmy budowlanej, z którym urodziła córkę Elisę. Kiedy Balanchine zwrócił uwagę na młodszych protegowanych, straciła swoją pozycję w zespole. To w połączeniu z jej gorączkowymi dojazdami z Chicago do Nowego Jorku doprowadziło Tallchief do odejścia z zespołu w 1965 roku. Dziewięć lat później, Tallchief została zwabiona z emerytury przez Lyric Opera of Chicago, gdzie stworzyła zespół tancerzy objazdowych. Później, wraz z siostrą otworzyła Chicago City Ballet w 1980 roku.
Pośród jej honorów, Tallchief została wprowadzona do National Women’s Hall of Fame w 1996 roku i otrzymała Kennedy Center Honor w tym samym roku. Zmarła w 2013 roku.
„Maria Tallchief, a Dazzling Ballerina and Muse for Balanchine, Dies at 88,” New York Times, 13 kwietnia 2013, s. A22.
Jako primabalerina, Tallchief nie tylko przełamała bariery dla rdzennych Amerykanów, ale także stała się jedną z jedynych Amerykanek uznanych w międzynarodowych zespołach baletowych.
Odkryj więcej:
- Przeszukaj Chronicling America, aby znaleźć więcej relacji z gazet o Marii Tallchief i nie tylko!
- Sprawdź „Native American History and Culture: Finding Images” LibGuide stworzony przez Prints & Photographs Division, aby pomóc w znalezieniu zdjęć Marii Tallchief i innych rdzennych Amerykanów w zbiorach Biblioteki.
- Maria Tallchief and Larry Kaplan, Maria Tallchief: America’s Prima Ballerina (New York, NY: Henry Holt and Company, 1997).
- Liz Sonneborn, A to Z Native American Women (New York, NY: Facts On File, Inc., 1998).