Millet, (turecki: „wspólnota religijna” lub „lud”), według Koranu religia wyznawana przez Abrahama i innych starożytnych proroków. W średniowiecznych państwach islamskich, słowo to było stosowane do pewnych nie-muzułmańskich mniejszości, głównie chrześcijan i Żydów. W heterogenicznym Imperium Osmańskim (ok. 1300-1923), millet był autonomiczną, samorządną wspólnotą religijną, zorganizowaną zgodnie z własnymi prawami i kierowaną przez przywódcę religijnego, który był odpowiedzialny przed rządem centralnym za wypełnianie obowiązków i zobowiązań milletu, szczególnie tych związanych z płaceniem podatków i utrzymaniem bezpieczeństwa wewnętrznego. Ponadto, każde z nich przejmowało odpowiedzialność za funkcje społeczne i administracyjne, które nie były zapewniane przez państwo, prowadząc sprawy za pośrednictwem rady gminnej (meclisimillî) bez interwencji z zewnątrz. Od 1856 r. seria cesarskich dekretów reformatorskich wprowadziła świeckie kodeksy prawne dla wszystkich obywateli, a znaczna część autonomii administracyjnej prosa została utracona.
