W kwietniu 1983 roku Narodowa Komisja ds. Doskonałości w Edukacji, utworzona przez ówczesnego Sekretarza Edukacji USA Terrela H. Bella, opublikowała raport Naród w niebezpieczeństwie. Najbardziej znana linia szeroko nagłośnionego raportu głosiła, że „edukacyjne fundamenty naszego społeczeństwa są obecnie niszczone przez wzbierającą falę przeciętności, która zagraża naszej przyszłości jako narodu i ludzi” (U.S. Department of Education, 1983).
Charakteryzowany przez autorów jako „list otwarty do narodu amerykańskiego”, raport wzywał wybranych urzędników, pedagogów, rodziców i uczniów do zreformowania systemu szkół publicznych, który opisywał jako „pilnie wymagający poprawy”. Ta potrzeba poprawy opierała się na licznych statystykach wymienionych w raporcie, które zdaniem komisji wskazywały na nieodpowiednią jakość amerykańskiej edukacji. Autorzy złowieszczo ostrzegali, że dane te pokazują, iż naród jest zagrożony i wyrazili poważne obawy, że nasza „niegdyś niekwestionowana przewaga w handlu, przemyśle, nauce i innowacjach technologicznych jest wyprzedzana przez konkurentów na całym świecie.”
Wyniki i dane przedstawione w raporcie zostały zorganizowane wokół czterech głównych tematów: treści, oczekiwań, czasu i nauczania. Z tych obszarów raport przedstawił cztery główne zalecenia:
W odniesieniu do treści, komisja zaleciła, aby wszyscy uczniowie ubiegający się o świadectwo ukończenia szkoły średniej mieli podstawy w „pięciu nowych podstawach”. Takie przygotowanie obejmowało cztery kursy z języka angielskiego, trzy z matematyki, trzy z nauk ścisłych, trzy z nauk społecznych i pół punktu z informatyki. Dwa kredyty w języku obcym były również zalecane dla uczniów planujących uczęszczać do college’u.
Komisja zaleciła, aby szkoły, zarówno K-12 jak i szkolnictwo wyższe, przyjęły bardziej „rygorystyczne i wymierne standardy” oraz miały wyższe oczekiwania co do wyników i zachowania uczniów. Komisja zasugerowała również, aby instytucje szkolnictwa wyższego podniosły standardy przyjęć, aby zmusić uczniów do jak najlepszego wykonywania swoich obowiązków podczas nauki w szkole podstawowej i średniej.
Inne zalecenie zwróciło się do szkół, aby poświęciły więcej czasu na nauczanie nowych podstaw, co mogłoby przybrać formę dłuższych, siedmiogodzinnych dni szkolnych, roku szkolnego trwającego od 200 do 220 dni lub bardziej efektywnego wykorzystania istniejącego dnia szkolnego.
W raporcie wymieniono siedem zaleceń dotyczących poprawy jakości pracy nauczycieli, w tym wyższe standardy dla programów przygotowujących nauczycieli do zawodu, wynagrodzenia nauczycieli, które byłyby konkurencyjne pod względem zawodowym i oparte na wynikach, 11-miesięczne kontrakty dla nauczycieli dające więcej czasu na program nauczania i rozwój zawodowy, szczeble kariery różnicujące nauczycieli w zależności od doświadczenia i umiejętności, więcej środków przeznaczonych na obszary, w których brakuje nauczycieli, zachęty do przyciągania wysoko wykwalifikowanych kandydatów do zawodu oraz programy mentorskie dla początkujących nauczycieli opracowane przez doświadczonych nauczycieli.
Problemy wymienione w raporcie, które doprowadziły do sformułowania zaleceń i mocny język, jakiego użyto w raporcie, wywołały poruszenie, zarówno wśród opinii publicznej, jak i w społeczności zajmującej się polityką edukacyjną. Raport, który był szeroko rozpowszechniony i często cytowany przez prezydenta Ronalda Reagana, stał się impulsem do podjęcia szeregu działań na rzecz poprawy jakości szkół w całych Stanach Zjednoczonych. Ale w miarę jak raport i jego implikacje stawały się coraz bardziej widoczne, A Nation at Risk przyciągał również intensywną krytykę.
The Manufactured Crisis Challenges Report
Książka opublikowana ponad dekadę później, The Manufactured Crisis, pozostaje jednym z najbardziej popularnych wyzwań wobec wniosków raportu. Autorzy krytyki, David Berliner i Bruce Biddle, kwestionują statystyki dokumentujące porażki edukacyjne, na których opierał się raport, i potępiają sposób, w jaki politycy wykorzystali raport jako powód do wprowadzenia reform, które Berliner i Biddle uważają za błędnie ukierunkowane. Książka twierdzi, że raport był tylko jednym z przykładów sposobów, w jakie ówcześni przywódcy polityczni wprowadzali naród w błąd co do jakości szkół publicznych (1995).
Wybitny badacz edukacji John I. Goodlad pisze, że raport był w stanie zdobyć dużą uwagę mediów, ale uwaga ta rzadko koncentrowała się na jego zaleceniach, a zamiast tego skupiała się na „złych wiadomościach” i problemach, jakie raport wykazał w szkołach. Goodlad twierdzi również, że związek między osiągnięciami uczniów a gospodarką narodową został w raporcie wyolbrzymiony (2003). Inna krytyka raportu wskazuje na jego nacisk na szkoły średnie, praktycznie ignorując edukację K-8 (Peterson, 2003), oraz na brak cytatów dla licznych statystyk używanych jako dowód na niską jakość amerykańskich szkół (Berliner & Biddle, 1995).
Mimo że raport miał swoje słabe strony, nadal miał silny wpływ na amerykańską edukację. Przede wszystkim, raport doprowadził do kompleksowych reform szkolnych, był impulsem dla ruchu standardów akademickich, zwrócił uwagę na znaczenie polityki edukacyjnej i doprowadził do skupienia się na rozliczaniu szkół (Weiss, 2003).
W kwietniu 2003 roku, w 20. rocznicę wydania A Nation at Risk, pojawiły się liczne analizy postępów amerykańskiej edukacji w ciągu ostatnich dwóch dekad. Załączony wykres pokazuje obszary, w których dokonał się postęp, zwłaszcza w zakresie rozwoju bardziej rygorystycznych wymagań dotyczących kursów i standardów treści akademickich.
Nie każde zalecenie zawarte w raporcie zostało jednak wprowadzone w życie w ciągu ostatnich 20 lat. Według Koret Task Force, grupy zorganizowanej przez Hoover Institution i Uniwersytet Stanforda w celu zbadania statusu reformy edukacji, doszło do „nierównomiernego” wdrożenia i tylko niewielkich zysków w osiągnięciach akademickich w tym czasie. Koret Task Force twierdzi, że A Nation at Risk wykonał dobrą robotę wskazując na problemy w amerykańskich szkołach, ale nie był w stanie zidentyfikować podstawowych przyczyn problemów ani zająć się politycznymi wpływami w systemie edukacji publicznej (Peterson, 2003).