Organizacja Traktatowa Azji Południowo-Wschodniej (SEATO), regionalna organizacja obronna w latach 1955-1977, utworzona na mocy Traktatu o Obronie Zbiorowej Azji Południowo-Wschodniej, podpisanego w Manili 8 września 1954 r. przez przedstawicieli Australii, Francji, Nowej Zelandii, Pakistanu, Filipin, Tajlandii, Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych. Traktat wszedł w życie 19 lutego 1955 roku. Pakistan wycofał się w 1968 roku, a Francja zawiesiła wsparcie finansowe w 1975 roku. Organizacja odbyła swoje ostatnie ćwiczenia 20 lutego 1976 roku, a formalnie zakończyła działalność 30 czerwca 1977 roku.
Frank Wolfe/Lyndon B. Johnson Library Photo
Powstanie SEATO było odpowiedzią na żądanie ochrony obszaru Azji Południowo-Wschodniej przed ekspansjonizmem komunistycznym, szczególnie przejawiającym się poprzez agresję militarną w Korei i Indochinach oraz przewroty wspierane przez zorganizowane siły zbrojne w Malezji i na Filipinach. Wietnam, Kambodża i Laos (państwa sukcesorów Indochin) nie były brane pod uwagę jako państwa członkowskie SEATO z powodów związanych z porozumieniami genewskimi z 1954 roku w sprawie Wietnamu. Państwa te zostały jednak objęte ochroną wojskową na mocy protokołu. Inne narody Azji Południowej i Południowo-Wschodniej wolały zachować swoją politykę zagraniczną opartą na nieangażowaniu się.
Traktat określał jego cele jako wyłącznie obronne i zawierał postanowienia o samopomocy i wzajemnej pomocy w zapobieganiu i przeciwdziałaniu działalności wywrotowej z zewnątrz oraz współpracy w promowaniu postępu gospodarczego i społecznego. SEATO nie posiadała stałych sił zbrojnych, ale polegała na mobilnej sile uderzeniowej państw członkowskich, które brały udział w połączonych ćwiczeniach wojskowych.