Cel: Zbadanie bezpieczeństwa i skuteczności minimalnie inwazyjnego wydłużania ścięgna achillesa i rehabilitacji systemowej w leczeniu przykurczu ścięgna achillesa.
Metody: Od stycznia 2002 do grudnia 2010 roku, 27 pacjentów (31 stóp) z przykurczem ścięgna achillesa było leczonych minimalnie inwazyjnym wydłużaniem ścięgna achillesa i rehabilitacją systemową. W grupie tej było 11 mężczyzn i 16 kobiet w średnim wieku 35,5 lat (zakres od 3 do 65 lat). Stopa prawa występowała w 13 przypadkach, stopa lewa w 10 przypadkach, obie stopy w 4 przypadkach. Przebieg choroby wynosił od 1 roku do 5 lat, średnio 2,3 roku. Przyczyną przykurczu było pooperacyjne powikłanie złamań kości piszczelowej leczonych gwoździami śródszpikowymi w 7 stopach, następstwa zespołu przedziału podudzia w 11 stopach, wrodzone talipes equinovarus w 13 stopach (obie stopy w 4). Przed operacją wszyscy pacjenci chodzili utykając, anomalia zgięcia podeszwowego wynosiła od 15 stopni do 50 stopni, średnio 35,5 stopnia. Siła mięśnia czworogłowego uda wynosiła V stopień w 27 stopach, IV stopień w 4 stopach, siła mięśnia trójgłowego uda wynosiła V stopień w 24 stopach, IV stopień w 7 stopach.
Wyniki: Wszyscy pacjenci byli obserwowani przez 6-24 miesiące, średnio przez 11,3 miesiąca. Zgodnie ze standardem Arnera-Lindholma do oceny funkcji stawu skokowego, 29 stóp uzyskało wynik doskonały, a 2 stopy dobry. Nie stwierdzono zakażenia, ponownego złamania ani ponownego przykurczu.
Wnioski: Minimalnie inwazyjne wydłużenie ścięgna achillesa i rehabilitacja systemowa w leczeniu przykurczu ścięgna achillesa ma takie zalety jak prosty zabieg operacyjny, mniej powikłań, mniejszy odsetek nawrotów, co sprzyja gruntownej rehabilitacji pacjentów. Jednak w przypadku, gdy siła mięśnia czworogłowego uda lub mięśnia trójgłowego uda jest nadal mniejsza niż III stopień po przedoperacyjnej opiece rehabilitacyjnej, nie należy wybierać tej metody.