Skok o tyczce

Skok o tyczce, część bieżni i pola, jest rygorystycznym i wymagającym wydarzeniem sportowym, w którym osoba używa długiej, elastycznej tyczki (które dziś są zazwyczaj wykonane z włókna szklanego lub węglowego) jako pomocy do przeskoczenia nad poprzeczką. Konkursy skoku o tyczce sięgają czasów starożytnych Greków, a także Kreteńczyków i Celtów. Jest w pełni medalowym wydarzeniem na Igrzyskach Olimpijskich od Letnich Igrzysk Olimpijskich w 1896 roku (dla mężczyzn) i od Letnich Igrzysk Olimpijskich w 2000 roku dla kobiet.

Skok o tyczce jest niebezpiecznym i wyrafinowanym sportem wymagającym wysokiego stopnia zarówno atletycznych umiejętności, jak i koordynacji umysłu i ciała.

Historia

Stoki były używane jako praktyczny środek do pokonywania naturalnych przeszkód w miejscach takich jak bagniste prowincje Friesland w Holandii, wzdłuż Morza Północnego, oraz wielki poziom Fens w Cambridgeshire, Huntingdonshire, Lincolnshire i Norfolk. Sztuczne odwadnianie tych bagien stworzyło sieć otwartych drenów lub kanałów przecinających się pod kątem prostym. Aby je przekroczyć bez zamoczenia, a jednocześnie uniknąć uciążliwych podróży po mostach, w każdym domu trzymano stos tyczek do skakania, które służyły do przeskakiwania nad kanałami. We Fryzji, gdzie nazywa się to fierljeppen, jest to nadal aktywność folklorystyczna z corocznymi zawodami. Sport powstał w formie „Broad-jumping”; jednak nigdy nie znalazł drogi do zorganizowanej lekkoatletyki, ponieważ skok wzwyż jest jedyną formą, która jest oficjalnie uznawana.

Na Wyspach Kanaryjskich, sport ludowy znany jako salto del pastor był kiedyś używany do transportu przez niebezpieczne tereny górskie przez ludy tubylcze; dziś jest to rekreacyjna aktywność powierzchownie przypominająca skoki o tyczce.

Nowoczesne zawody prawdopodobnie rozpoczęły się około 1850 roku w Niemczech, kiedy to skoki o tyczce zostały dodane do ćwiczeń gimnastycznych Turnera przez Johanna C. F. GutsMuthsa i Fredericha L. Jahna. Nowoczesna technika skoku o tyczce została opracowana w Stanach Zjednoczonych pod koniec XIX wieku. W Wielkiej Brytanii po raz pierwszy uprawiano ją na igrzyskach kaledońskich. Początkowo tyczki były wykonane ze sztywnych materiałów, takich jak bambus czy aluminium; później wprowadzenie elastycznych tyczek wykonanych z kompozytów, takich jak włókno szklane czy węglowe, pozwoliło skoczkom na osiąganie nowych wysokości. Fizyczne atrybuty, takie jak szybkość i zwinność są niezbędne do skutecznego wyskakiwania o tyczce, ale umiejętności techniczne są równie ważnym, jeśli nie ważniejszym elementem. Celem skoku o tyczce jest pokonanie poprzeczki lub drążka wspartego na dwóch słupkach bez strącenia go w dół.

Technologia skoku o tyczce

Konkurencyjny skok o tyczce rozpoczął się od tyczek bambusowych. Wraz ze wzrostem wysokości, tyczki bambusowe ustąpiły miejsca stalowym rurkom, które były zwężane na każdym końcu. Dzisiejsi skoczkowie o tyczce korzystają z tyczek produkowanych przez owijanie arkuszy włókna szklanego wokół trzpienia tyczki (wzór), aby wyprodukować lekko wygiętą tyczkę, która zgina się łatwiej pod wpływem kompresji spowodowanej startem zawodnika. Różne rodzaje włókna szklanego, w tym włókna węglowego, są używane do nadania biegunom specyficznych cech mających na celu promowanie wyższych skoków. W ostatnich latach włókno węglowe zostało dodane do powszechnie używanych materiałów E-glass i S-glass prepreg w celu stworzenia tyczki z lżejszą wagą.

Jak w skoku wzwyż, obszar lądowania był pierwotnie stertą trocin lub piasku, gdzie zawodnicy lądowali na swoich stopach. Wraz z postępem technologicznym, sklepienia były wykonywane na wyższym poziomie. W rezultacie maty trocinowe przekształciły się w worki z dużymi kawałkami pianki. Dzisiejsze zaawansowane technologicznie maty to solidne kawałki pianki o grubości zazwyczaj 1-1,5 metra. Maty mają też coraz większą powierzchnię, aby zminimalizować ryzyko kontuzji. Właściwą techniką lądowania jest lądowanie na plecach lub ramionach, jednak lądowanie na stopach musi być wyćwiczone, aby wyeliminować ryzyko skręcenia lub złamania kostki.

Zmiany zasad na przestrzeni lat spowodowały zwiększenie powierzchni lądowania i dodatkowe wyściełanie wszystkich twardych i nieugiętych powierzchni.

Poprzeczka do skoku o tyczce ewoluowała od trójkątnego aluminiowego pręta do okrągłego pręta z włókna szklanego z gumowymi końcówkami.

Współczesne skoki o tyczce

Niemiecki lekkoatleta Michael Stolle na spotkaniu w Berlinie, 2004

Dzisiaj lekkoatleci rywalizują w skoku o tyczce jako jednym z czterech wydarzeń skokowych w torach i boiskach. Jest to również ósme wydarzenie w dziesięcioboju. Podczas konkursu, progresja bar jest wybierany przez urzędnika zdarzenia. Progresja idzie od wysokości początkowej, zwanej wysokością otwarcia, przypuszczalnie wysokości, którą wszyscy zawodnicy są w stanie pokonać, i wznosi się wyżej w równych odstępach czasu. Typowe przyrosty to sześć cali w amerykańskich zawodach szkół średnich lub 10 do 15 cm w zawodach uniwersyteckich i elitarnych. Zawodnicy mogą wejść do konkursu w każdym punkcie progresji. Gdy zawodnik wejdzie na określoną wysokość, ma trzy próby, aby pokonać poprzeczkę. Jeśli skoczek pokona poprzeczkę, nawet jeśli nie zdążył wykonać jednej z prób, otrzymuje trzy próby na następnej wysokości. W każdym momencie zawodów, skoczek może zdecydować się na rezygnację z wysokości i wejść na wyższą. Jeśli skoczek wykorzystał jakiekolwiek próby na wysokości, którą zdecydował się zaliczyć, te próby liczą się do większej wysokości, więc ma mniej prób na większej wysokości. Brak wysokości”, często oznaczany jako NH, odnosi się do niepowodzenia skoczka w pokonaniu jakiejkolwiek poprzeczki podczas zawodów.

Po pokonaniu najwyższej wysokości, ostatni zawodnik pozostający w zawodach wygrywa. Vaulters są umieszczone na pierwszym, drugim i tak dalej w zależności od ich najwyższej wysokości i liczby prób, które zostały podjęte, aby wyczyścić tę wysokość. Remis może wystąpić, gdy dwóch lub więcej skoczków ma taką samą liczbę nieudanych skoków na każdej wysokości. Remis może zostać przerwany w tak zwanym jump-off. Jump-off jest konkursem nagłej śmierci, w którym obaj skoczkowie próbują tej samej wysokości, zaczynając od ostatniej próby. Jeśli obaj skoczkowie spudłują, poprzeczka idzie w dół o mały przyrost, a jeśli obaj są czyści, poprzeczka idzie w górę o mały przyrost. A jump-off kończy się, gdy jeden vaulter clears i inne misses.

W Wielkiej Brytanii, w jednym czasie, vaulter został dopuszczony do wspinaczki słup, gdy był na poziomie prostopadłym. Tom Ray, z Ulverston w Cumbria, który był mistrzem świata w 1887 roku, był w stanie zdobyć kilka stóp w ten sposób. Jednak ta metoda jest teraz nielegalna i jeśli uchwyt skoczka przesunie się ponad jego górną rękę po starcie, skok jest oznaczony jako chybiony.

Sprzęt i zasady skoku o tyczce są podobne do skoku wzwyż. Jednak w przeciwieństwie do skoku wzwyż, zawodnik w skoku o tyczce ma możliwość wyboru poziomej pozycji drążka przed każdym skokiem i może umieścić go między 0 a 80 cm poza tylną częścią skrzynki, metalowego dołu, w którym umieszcza się tyczkę bezpośrednio przed startem. Jeżeli tyczka używana przez zawodnika odsunie poprzeczkę od słupków, zostaje orzeczony faul, nawet jeżeli zawodnik pokonał wysokość. Istnieje wyjątek od tej zasady, jeżeli skoczek wykonuje skok w dal na zewnątrz i podjął wyraźny wysiłek, aby wyrzucić tyczkę z powrotem, ale wiatr zepchnął ją do poprzeczki, wtedy nadal będzie to liczone jako usunięcie z wysokości. Jeśli tyczka złamie się podczas wykonywania skoku, zawodnik będzie mógł podjąć kolejną próbę.

Istnieje wiele czynników fizycznych, psychologicznych i środowiskowych, które mogą przyczynić się do sukcesu lub porażki próby, w tym szybkość, technika, wysokość, zdolność do skakania, siła, pewność siebie i gotowość psychiczna, prędkość i kierunek wiatru, temperatura, itp. Wysięgnik musi wybrać tyczkę o długości i sztywności, która jest dopasowana do jego umiejętności, które mogą się różnić w zależności od powyższych warunków. Sam akt wyboru tyczki może mieć znaczący wpływ na skok skoczka, jako że tyczka, która jest zbyt elastyczna spowoduje, że skoczek przeniknie zbyt daleko do dołu, czasami przelatując pod belką przed osiągnięciem maksymalnej wysokości, a tyczka, która jest zbyt sztywna może spowodować, że skoczek zostanie odrzucony do tyłu, w skrajnych przypadkach lądując z powrotem na rozbiegu lub w boxie.

Tyczki są produkowane z ocenami odpowiadającymi zalecanej maksymalnej wadze skoczka. Niektóre organizacje zabraniają vaulters używać biegunów dostosowanych poniżej ich wagi jako środek ostrożności. Chociaż zasada ta ma uczynić pole-vaulting mniej niebezpieczne, jest to niedogodność dla sportowców, a w niektórych przypadkach może rzeczywiście uczynić sport jeszcze bardziej niebezpieczne. Zalecana waga odpowiada klasyfikacji flex, która jest określona przez producenta poprzez umieszczenie standardowej ilości naprężeń na tyczce i pomiar jak bardzo środek tyczki jest przesunięty. Dlatego też, dwa kije o tej samej wadze nie muszą mieć tej samej sztywności. Ponieważ sztywność i długość tyczki są ważnymi czynnikami wpływającymi na wyniki osiągane przez kulomiota, nie jest rzadkością, że elitarny kulomiot zabiera ze sobą aż 10 tyczek na zawody. Efektywne właściwości tyczki mogą być zmienione poprzez uchwycenie jej wyżej lub niżej w stosunku do górnej części tyczki. Lewe i prawe uchwyty są zazwyczaj około szerokości ramion od siebie. Poles are manufactured for people of all skill levels, with sizes as small as 10 feet, 90 lb, to as large as 17+ feet, 230 pounds.

Phases of pole vaulting

Pomimo, że istnieje wiele technik używanych przez skoczków na różnych poziomach zaawansowania w celu pokonania poprzeczki, ogólnie przyjęty model techniczny można podzielić na kilka faz, wymienionych i opisanych poniżej.

Podejście

Podejście składa się z sprintu skoczka w dół rozbiegu w taki sposób, aby osiągnąć maksymalną prędkość i prawidłową pozycję startową po dotarciu do dołu. Tyczka jest zazwyczaj trzymana w pozycji pionowej na początku podejścia, a następnie stopniowo opuszczana, gdy skoczek zbliża się do dołka. W ten sposób skoczek może wykorzystać energię potencjalną zgromadzoną podczas noszenia tyczki w pozycji pionowej na swoją korzyść. To jest wspólne dla vaulters do korzystania z długich, mocnych kroków na początku podejścia, a następnie przyspieszyć poprzez zwiększenie częstotliwości kroku przy zachowaniu tej samej długości kroku. W przeciwieństwie do krótkich sprintów, takich jak 100 m, w których pochylenie do przodu jest wykorzystywane do przyspieszenia, skoczkowie utrzymują wyprostowaną pozycję tułowia podczas całego podejścia, ponieważ pozostanie tak wysokim, jak to możliwe, jest ważne dla następnej fazy skoku.

Zakład i start

Zakład i start jest inicjowany zazwyczaj trzy kroki od ostatniego kroku. Wolterzy (zazwyczaj) liczą swoje kroki do tyłu od punktu startowego do skrzyni, licząc tylko kroki stawiane lewą stopą (odwrotnie dla leworęcznych), z wyjątkiem drugiego kroku od skrzyni, który wykonywany jest prawą stopą. Na przykład, vaulter na „dziesięć liczyć” (odnosząc się do liczby liczonych kroków z punktu startowego do pola) będzie liczyć wstecz od dziesięciu, tylko licząc kroki podjęte z lewej stopy, aż do ostatnich trzech kroków podjętych i obie stopy są liczone jako trzy, dwa, jeden. Te ostatnie trzy kroki są zwykle szybsze niż poprzednie i są określane jako „turn-over”. Celem tej fazy jest efektywne przełożenie energii kinetycznej zgromadzonej z podejścia na energię potencjalną zmagazynowaną przez sprężystość tyczki, oraz zdobycie jak największej początkowej wysokości pionowej poprzez odskoczenie od ziemi. Zakład rozpoczyna się od podniesienia przez skoczka ramion z okolic bioder lub połowy tułowia, aż do ich pełnego wyprostu nad głową, z prawym ramieniem wyciągniętym bezpośrednio nad głową i lewym ramieniem wyciągniętym prostopadle do tyczki (odwrotnie dla leworęcznych skoczków). W tym samym czasie, skoczek spuszcza końcówkę tyczki do pola. W ostatnim kroku, skoczek zeskakuje z nogi, która zawsze powinna pozostać prosta, a następnie przesuwa przednie kolano do przodu. Gdy tyczka wsuwa się w tył pudełka, tyczka zaczyna się zginać, a skoczek kontynuuje w górę i do przodu, zostawiając nogę śladową ustawioną pod kątem w dół i za sobą.

Zamach i rząd

Zamach i rząd składa się po prostu z zamachu nogi śladowej do przodu i wiosłowania ramionami w dół, starając się utrzymać obie ręce i lewą nogę tak prosto, jak to możliwe. Efektywnie, to powoduje podwójny ruch wahadłowy, z góry biegun porusza się do przodu i obraca się z pola, podczas gdy vaulter działa jako drugi wahadła obracając się z prawej strony. Ta akcja powoduje jeszcze więcej energii potencjalnej jest przechowywany w biegunie, z których wszystkie zostaną zwrócone do vaulter w późniejszych fazach. Huśtawka trwa aż ręce są w pobliżu goleni i stóp vaulter, z vaulter twarzą do góry w pozycji skulonej. Pozycja skulona jest również znana jako „kosz” i jest zazwyczaj utrzymywana nieco dłużej, gdy próbuje się osiągnąć większą wysokość.

Alternatywne metody huśtawki

Inna forma huśtawki nazywana jest podwójnym podrzutem nogi. Po wykonaniu normalnego startu, skoczek opuszcza nogę prowadzącą i wykonuje zamach obiema nogami razem. W ten sposób, waga dolnej części ciała skoczka jest umieszczona dalej od jego osi obrotu, co utrudnia skoczkowi poruszanie się z tak dużą prędkością, jak w przypadku huśtawki jednonożnej. Z tego samego powodu, wahadłowy ze stałą prędkością obrotową będzie ładował słup z większą energią używając swingu dwunożnego niż jednonożnego. Ponieważ wolniejszy swing może utrudnić skoczkowi zajęcie pozycji do rockback, podrzut na dwóch nogach nie jest zazwyczaj nauczany jako konwencjonalna metoda. Udany podwójny spadek noga jest przykładem francuskiego vaulter, Jean Galfione.

Trzecia forma huśtawka jest nazywany tuck i strzelać. Osiąga się to przez chowanie obu nóg w kierunku klatki piersiowej, a nie pozostawiając nogę szlaku przedłużony. Ma to odwrotny efekt do podwójnego spadku nóg; skraca dolną część ciała wokół osi obrotu, dzięki czemu huśtawka jest szybsza, ale zmniejsza efekt obciążenia biegunowego huśtawki. Ponieważ krótsza oś obrotu może utrudnić użycie większych kijów niż w przypadku dłuższej osi, tuck and shoot również nie jest uważany za konwencjonalną metodę. Przykładem udanego tuck and shoot jest amerykański rekordzista, Jeff Hartwig.

Rozszerzenie

Rozszerzenie odnosi się do rozszerzenia bioder w górę z wyciągniętymi nogami, podczas gdy ramiona kierują się w dół, powodując, że skoczek jest ustawiony do góry nogami. Pozycja ta jest często określana jako „inwersja”. Podczas gdy ta faza jest wykonywana, biegun zaczyna się odbijać, napędzając vaulter szybko w górę. Ręce vaultera pozostają blisko jego ciała, gdy poruszają się od podudzi z powrotem do regionu wokół bioder i górnej części tułowia.

Obrót

Obrót jest wykonywany zaraz po lub nawet podczas końca rockback. Jak sama nazwa wskazuje, vaulter obraca się o 180 ° w kierunku bieguna podczas rozszerzania ramion w dół za głowę i ramiona. Zazwyczaj vaulter zacznie kąt jego ciała w kierunku baru, jak obrót jest wykonywany, choć idealnie vaulter pozostanie tak pionowo, jak to możliwe. Bardziej dokładnym opisem tej fazy skoku może być „obrót”, ponieważ skoczek obraca się wokół wyimaginowanej osi od stóp do głów.

Ucieczka

Faza ta jest często bardzo podkreślana przez widzów i początkujących skoczków, ale jest to prawdopodobnie najłatwiejsza faza skoku i jest wynikiem prawidłowego wykonania poprzednich faz. Ta faza składa się głównie z odepchnięcia się od tyczki i wypuszczenia jej tak, by opadła z dala od drążka i maty. W momencie, gdy jego ciało przechodzi nad i wokół drążka, skoczek jest zwrócony twarzą do drążka. Rotacja ciała nad barem następuje naturalnie, a głównym zmartwieniem skoczka jest upewnienie się, że jego ramiona, twarz i inne przydatki nie strącają baru, gdy przechodzi nad nim. Skoczek powinien wylądować blisko środka piankowych mat lub dołów, twarzą do góry.

Skok o tyczce jest ekscytujący do oglądania z powodu ekstremalnych wysokości osiąganych przez zawodników i nieodłącznego niebezpieczeństwa aktywności, dwóch elementów, które łączą się, aby uczynić go popularnym wśród widzów.

Medyczne kontrowersje: Headgear

Kwestia bezpieczeństwa była dominująca od samego początku istnienia tego sportu. W rzeczywistości, wielu twierdziło, że pole-vaulting sam jest zagrożeniem dla zdrowia, i może spowodować nie tylko w życiu zmieniającym urazy, ale śmierć. Szkoły średnie i uczelnie zostały anulowania biegun z konkursów z powodu postrzeganego niebezpieczeństwa. O ile koncepcja kasków chroniących głowę i szyję podczas lądowania atlety jest rozsądna, niektórzy obawiają się, że kask może w rzeczywistości powodować większe niebezpieczeństwo. Z kaskiem, uderzenie może być powiększone i nawet w przypadku idealnego lądowania, może spowodować uraz mózgu.

Terminologia

Następujące terminy są powszechnie używane w skoku o tyczce:

• Boks: Trapezoidalne wgłębienie w ziemi pokryte metalem lub włóknem szklanym, znajdujące się na końcu pasa startowego, w którym skoczkowie „sadzają” swoje tyczki. Tylna ściana boksu jest prawie pionowa i ma około 8 cali głębokości. Dno skrzyni stopniowo wznosi się na wysokość około 3 stóp, aż do zrównania się z pasem startowym. Pokrycie w skrzynce zapewnia, że tyczka będzie się przesuwać do tyłu skrzynki bez zahaczania o cokolwiek. Krawędź pokrycia zachodzi na pas startowy i zapewnia płynne przejście z powierzchni przeznaczonej na każdą pogodę, dzięki czemu sadzona tyczka nie zahaczy o skrzynię.
• Kolano napędowe: Podczas fazy sadzenia, kolano jest napędzane do przodu w momencie „startu”, aby pomóc napędzić skoczka w górę.
• Chwyty: Jest to miejsce, w którym górna dłoń vaultera znajduje się na słupie. W miarę doskonalenia się skoczka, jego uchwyt może stopniowo przesuwać się w górę tyczki. Druga ręka jest zazwyczaj umieszczona na szerokość barków w dół od górnej ręki. Ręce nie są dozwolone, aby chwycić sam szczyt bieguna (ich ręka prostopadle do bieguna) ze względów bezpieczeństwa.
• Dołek: Maty używane do lądowania w skoku o tyczce.
• Pozycja roślinna: Jest to pozycja, w której znajduje się skoczek w momencie, gdy tyczka dociera do tylnej części skrzyni, a skoczek rozpoczyna swoje skoki. Jego ramiona są w pełni wyprostowane, a kolano napędowe zaczyna się podnosić w momencie skoku.
• Normy: Sprzęt, który utrzymuje poprzeczkę na określonej wysokości nad ziemią. Standardy mogą być regulowane w celu podniesienia i obniżenia drążka, a także w celu dostosowania poziomej pozycji drążka.
• Schody: Ponieważ box jest w stałej pozycji, vaulterzy muszą dostosować swoje podejście, aby zapewnić, że są w prawidłowej pozycji podczas próby wyskoków.
• Noga wymachowa lub noga śladowa: Noga wymachowa jest również stopą skoku. Po opuszczeniu ziemi przez skoczka, noga, która jako ostatnia dotykała ziemi, pozostaje wyciągnięta i wychyla się do przodu, aby pomóc skoczkowi wzbić się w górę.
• Volzing: Metoda trzymania lub pchania drążka z powrotem na kołki podczas skoku przez wysokość. Wymaga to niesamowitych umiejętności, jednak obecnie jest to niezgodne z zasadami i liczone jako chybienie. Technika ta została nazwana na cześć amerykańskiego olimpijczyka Dave’a Volza, który uczynił z tej praktyki formę sztuki i zaskoczył wielu, tworząc amerykańską drużynę olimpijską w 1996 roku.

6-metrowy klub

Tzw. „6-metrowy klub”, który składa się z zawodników skoku o tyczce, którzy osiągnęli co najmniej 6 metrów (przelicza się na 19 stóp 8 1/4 cala) jest bardzo prestiżowy. W 1985 roku Siergiej Bubka został pierwszym skoczkiem o tyczce, który uzyskał wynik 6 metrów; jest on również posiadaczem aktualnego rekordu świata w skoku o tyczce, który wynosi 6,14 m i został ustanowiony 31 lipca 1994 roku w Sestriere.

Wszyscy członkowie „klubu 6 metrów” to mężczyźni. The only woman to exceed 5 meters is Russian women’s world-record holder Yelena Isinbayeva, who reached that height in 2005 and broke her own record that same year with 5.01 meters.

Statue „Serhij Bubka,” Donetsk, (Ukraine)

Name of athlete	Nation	Outdoors	Indoors	Year first cleared 6 metres
Sergei Bubka	Ukraine	6.14 m	6.15 m	1985
Maksim Tarasov	Russia	6.05 m	6.00 m	1997
Dmitri Markov	Australia	6.05 m		1998
Okkert Brits	South Africa	6.03 m		1995
Jeff Hartwig	United States	6.03 m	6.02 m	1998
Igor Trandenkov	Russia	6.01 m		1996
Tim Mack	United States	6.01 m		2004
Radion Gataullin	Russia	6.00 m	6.02 m	1989
Tim Lobinger	Germany	6.00 m		1997
Toby Stevenson	United States	6.00 m		2004
Paul Burgess	Australia	6.00 m		2005
Brad Walker	United States	6.00 m		2006
Jean Galfione	France		6.00 m	1999
Danny Ecker	Germany		6.00 m	2001

Notes

• Ryan, Frank. Pole Vault. New York, Viking Press, 1971. ISBN 0670563013
• Suhr, Rick. Technique and Drills for the Pole Vault. Ames, IA: Championship Productions, 2007. OCLC 175039961
• Bemiller, Jim ; Greg Hull; Rob Hardin. TRACK & FIELD – Peak Performance in the Pole Vault. Jefferson City, MO : Scholastic Inc., 1995. OCLC 144633602
• Kolb, Matthew D. The pole vault. Dissertation: Alternate Plan Paper, Minnesota State University, Mankato. Physical Education. 2004. OCLC 60530286
• The Technique Retrieved December 7th, 2007
• Yelena Isinbayeva UnOfficial Web Retrieved December 7th, 2007
• IAAF Handbook Received December 7th, 2007
• Monika Pyrek Official Web Received December 7th, 2007
• Headgear Controversy December 7th, 2007

Sprints: 60 m | 100 m | 200 m | 400 m

Hurdles: 60 m hurdles | 100 m hurdles | 110 m hurdles | 400 m hurdles

Middle distance: 800 m | 1500 m | 3000 m | steeplechase

Long distance: 5,000 m | 10,000 m | half marathon | marathon | ultramarathon | multiday races | Cross country running

Relays: 4 × 100 m | 4 × 400 m; Racewalking; Wheelchair racing

Throws: Discus | Hammer | Javelin | Shot put

Jumps: High jump | Long jump | Pole vault | Triple jump

Combination: Pentathlon | Heptathlon | Decathlon

Highly uncommon: Standing high jump | Standing long jump | Standing triple jump