W wieku dojrzałym żydowscy chłopcy i dziewczęta przyjmują na siebie zobowiązania wynikające z micwot, czyli przykazań. W tradycyjnym judaizmie mężczyźni i kobiety mają różne, choć pokrywające się, zestawy obowiązków. Z pewnymi wyjątkami, kobiety generalnie nie są zobowiązane do wykonywania przykazań związanych z czasem, takich jak słuchanie szofaru czy odmawianie Szema. Mężczyźni natomiast byli zobowiązani do wykonywania wszystkich przykazań związanych z czasem. W związku z tym pełnoletność miała historycznie różne konotacje dla chłopców i dziewcząt. Podczas gdy obowiązki podejmowane przez młodego mężczyznę podczas bar micwy były publiczne i widoczne, obowiązki młodej kobiety należały głównie do bardziej prywatnej sfery „nie będziesz”. Dziś, gdy kobiety w ruchach liberalnych przejęły obowiązki, które tradycyjnie zarezerwowane były tylko dla mężczyzn, pełnoletność nabrała dla dziewcząt bardziej publicznego znaczenia: w wieku 12 lat (lub 13 w wielu liberalnych synagogach) mogą one być częścią minyanu (kworum dziesięciu osób) lub nosić tałes (szal modlitewny) i tefillin (filakterie). W ciągu ostatnich kilku dekad więcej dorosłych kobiet miało ceremonię Bat Micwy. Chociaż technicznie są one zobowiązane do przestrzegania micwot w młodszym wieku, ceremonie te są publicznym potwierdzeniem ich miejsca w społeczności żydowskiej, którego odmówiono im, gdy były młode. Przedrukowano za pozwoleniem z Life Cycles in Jewish and Christian Worship (The University of Notre Dame Press).
Chociaż wiek pełnoletności nie jest określony jako taki w literaturze biblijnej, wiek 20 lat wydaje się być standardem zarówno dla celów podatkowych (np. Księga Wyjścia 30:14), jak i poboru do wojska (np. Księga Liczb 1:3, 24). Wiek ten wydaje się mieć zastosowanie zarówno do mężczyzn, jak i do kobiet (zob. Kpł 27:4-7), choć tylko w przypadku opodatkowania.
Wiek odpowiedzialności moralnej wydaje się być taki sam. W Księdze Liczb Bóg odróżnia osoby w wieku 20 lat i starsze, winne buntowniczych, wiarołomnych skarg, od „twoich maluczkich” i „twoich dzieci”, które jako jedyne dotrą do obiecanej Ziemi Izraela (Księga Liczb 14, 26-35). Tak więc wiek 20 lat oznaczał przejście do dorosłości w okresie biblijnym, ale nie odnotowano tam żadnego obrzędu oznaczającego to przejście.
Dojrzałość fizyczna
W literaturze rabinicznej (głównie w Misznie i Talmudzie Babilońskim, z odpowiednimi datami wydania około 200 r. i 550 r.), wiek 12 lat i jeden dzień dla dziewcząt oraz 13 lat i jeden dzień dla chłopców – wiek powszechnie uważany tradycyjnie za próg dorosłości – zaczyna nabierać znaczenia.
Ta zmiana w stosunku do biblijnego wieku pełnoletności może odzwierciedlać wpływy zewnętrzne. W tym momencie 13-letni chłopiec jest zobowiązany do uczestniczenia w publicznych, religijnych postach. Podobnie wszelkie śluby, które mógłby złożyć, powinny być traktowane jako ważne.
Dwa kryteria są podane dla tego chronologicznego wyznacznika dla chłopców: dojrzewanie fizyczne i rozeznanie moralne. Pierwsze z nich odzwierciedla się w założeniu, że mniej więcej w tym wieku pojawiają się włosy łonowe. „Chłopiec, któremu wyrosły dwa włosy, podlega wszystkim przykazaniom Tory”
Ale fizyczne oznaki nie wystarczą. Musi on również osiągnąć pewien wiek. „Od momentu narodzin do 13 roku życia nazywa się go chłopcem lub dzieckiem. Nawet jeśli w tym okresie wyrośnie mu kilka włosów, nie są one uważane za dowód, ale za znamię.”
Dojrzałość moralna
Jednakże 13 lat nie jest arbitralnie określonym punktem przejściowym, opartym wyłącznie na tym, że jest związany z fizycznym osiągnięciem pełnoletności przez chłopca. Dojrzewanie moralne również ma miejsce w tym momencie, jak wskazuje midraszowy zbiór Avot deRabbi Natan. „Zła skłonność (…) rośnie wraz z dzieckiem i towarzyszy mu od chwili, gdy wychodzi ono z łona matki. Dziecko, które zaczyna łamać szabat, nie jest powstrzymywane; dziecko, które zamierza odebrać sobie życie, nie jest powstrzymywane; dziecko, które zamierza popełnić niemoralny czyn, nie jest powstrzymywane. Po 13 latach jednak rodzi się w nim dobra skłonność. Jeśli wtedy ma zamiar naruszyć szabat, ostrzega go.”
Literatura rabiniczna docenia ten proces jako stopniowe wchodzenie w dorosłość, a nie jako nagły, absolutny i jednostkowy moment przemiany. Tak więc, podczas gdy śluby 13-letniego chłopca są akceptowane jako wiążące, jego zeznania dotyczące negocjacji w sprawie nieruchomości nie są wiążące, ponieważ chociaż ma on 13 lat i jest mężczyzną dla pewnych celów, dla innych wciąż jest tylko chłopcem, nie posiadającym wystarczającej wiedzy, aby być pociągniętym do odpowiedzialności. Co więcej, 13 lat nie jest absolutnym początkiem, tak jak nie jest absolutnym końcem procesu dojrzewania; dlatego też, po zbadaniu, śluby chłopca nawet od 12 roku życia i jednego dnia będą akceptowane.