Derrick Rose: Een tragisch blessureverleden deed een veelbelovende carrière kantelen

Er was een tijd dat Derrick Rose werd beschouwd als een van de beste spelers in de NBA. Hij was MVP. Hij was explosief. Hij was opwindend. Hij veranderde de point guard positie. Maar een noodlottige middag in april 2012 veranderde de loop van zijn carrière voor altijd. Dit is het trieste verhaal van de blessuregeschiedenis van Derrick Rose.

Ondanks het feit dat de Chicago Bulls laat in Game 1 van hun play-offserie in de eerste ronde met dubbele cijfers voorstonden op de Philadelphia 76ers en in wezen alles hadden weggezouten, liet Tom Thibodeau Rose erin.

U kent de rest van het verhaal.

Rose ging met ondraaglijke pijn neer met wat een ernstige knieblessure leek te zijn, en later werd bekend dat hij zijn ACL had gescheurd.

Zijn carrière is nooit meer hetzelfde geweest.

Hij miste de hele 2012-13 campagne terwijl hij herstelde van de blessure, en toen hij in 2013-14 probeerde terug te keren, scheurde hij zijn meniscus in zijn andere knie, waardoor zijn comeback nog onwaarschijnlijker leek.

Het was zo.

Derrick Rose Comeback

Derrick Rose is sindsdien in staat geweest om te blijven hangen, omdat zijn vermogen om zo nu en dan te scoren nog steeds aanwezig is. Vraag maar aan de Minnesota Timberwolves, voor wie hij begin van het seizoen 2018-19 een career-high 50 punten scoorde.

Maar er is ook een reden waarom Rose, die tekende bij de Detroit Pistons, nu bij zijn vierde team zit sinds hij in de zomer van 2016 werd verhandeld van de Bulls.

Gegaan is Rose’s kenmerkende explosiviteit en onwerkelijke atletisch vermogen. In plaats daarvan staat Rose bij de meesten bekend als gewoon een hoog volume, inefficiënte chucker die de aanval vertraagt en geen likje verdediging kan spelen.

Zeker, hij heeft een solide carrièregemiddelde van 18,8 punten per wedstrijd, maar hij bezit ook een lelijk true-shooting percentage van 52,3 procent en een effectief field-goal percentage van 47,7 procent.

Efficiëntie is zeker niet de naam van het spel voor Rose, die, zelfs in zijn hoogtijdagen, nooit een goede perimeter shooter was en bijna uitsluitend vertrouwde op zijn natuurlijke atletisch vermogen en superieure lichaamsbeheersing om punten te scoren.

Derrick Rose blessurehistorie

Nu Rose de 30 gepasseerd is en de blessures zich blijven opstapelen, moet je je afvragen hoe lang hij de ontberingen van de NBA nog aankan.

In totaal heeft hij bijna net zoveel wedstrijden gemist als dat hij gespeeld heeft. In 2010 miste hij er slechts vijf door een combinatie van nek en pols.

De afgelopen twee seizoenen speelde hij in totaal slechts 76 wedstrijden, en de laatste keer dat hij 70 wedstrijden in één campagne speelde was tijdens zijn MVP-jaar in 2010-11. Twee seizoenen later miste hij 23 wedstrijden door tal van problemen, waaronder problemen met zijn grote teen, nek en rug. We zijn zelfs al bij de ACL scheur, uit 2012, die hem 99 wedstrijden kostte.

Na het missen van een willekeurige wedstrijd als gevolg van een lichte enkelkwestie, blesseerde Derrick Rose zichzelf opnieuw op een enorme manier, met beide enkels die hem in november 2014 in de steek lieten, wat hem nog eens 76 wedstrijden kostte. Daarna was het een aaneenschakeling van kleine blessures, waarvan sommige met tendonitis (wat niet ideaal is), en een willekeurige verdwijningsact van de New York Knicks.

Rose heeft een greintje relevantie behouden dankzij het feit dat hij nog steeds kan scoren, maar hij is in dit stadium meer een punchline geworden dan een waardevolle bijdrage.

En dat is triest.

We zullen nooit weten hoe goed Rose eigenlijk had kunnen zijn. Hij had maar drie volledig gezonde seizoenen om zijn carrière te beginnen, en zelfs toen was hij inefficiënt.

Misschien zou Rose’s gebrek aan een buitenwaartse slag hem zelfs zonder de blessures de das om hebben gedaan, vooral in een steeds veranderend NBA-landschap dat ruimte voor de vloer en verdedigende veelzijdigheid – twee eigenschappen die Rose zeker niet had – boven alles waardeert.

Of misschien was Rose gewoon van nature zo begaafd dat hij nog vele jaren een topspeler had kunnen blijven, a la Russell Westbrook (al heeft het moderne spel zelfs Russ wat van zijn glans ontdaan).

Het is een mysterie dat uiteraard nooit zal worden opgelost, en dat Derrick Rose de rest van zijn leven zal achtervolgen.

Wie krijgt de schuld?

Blame Thibodeau wat je wilt, maar laten we niet vergeten dat Rose al scheuren in het pantser vertoonde tijdens de 2011-12-campagne, toen hij slechts 39 wedstrijden speelde tijdens het door lock-outs verkorte reguliere seizoen van 66 wedstrijden.

Gezien de gewelddadige speelstijl van Rose, waarbij hij abnormaal veel druk op zijn benen uitoefende, was dit misschien onvermijdelijk. Sommigen hebben zelfs het argument naar voren gebracht dat Rose nooit echt heeft geleerd hoe hij goed moet landen na dunks en lay-ups, waardoor zijn knieën onnodig werden belast.

Dus misschien had dit niets te maken met Thibodeau’s aandringen op het leegspelen van zijn starters en alles met een lichaam dat zelfs op zeer jonge leeftijd al aan het afbreken was.

Of misschien heeft Thibodeau het onvermijdelijke alleen maar versneld.

Wie zal het zeggen?

Wat we wel weten is dat een ongelooflijk veelbelovende NBA-carrière is verwoest door blessures, en hoewel Rose zeker niet de eerste speler is die zo’n tragedie meemaakt, was hij zeker de meest opmerkelijke.

Rose zal op een dag in aanmerking komen voor de Hall of Fame, wat ongetwijfeld een levendige discussie zal losmaken onder basketbalfanaten en zelfs onder de meest toevallige fans.

Ter informatie: er is nog nooit een speler geweest die een MVP-award won en de Hall of Fame miste, dus Rose heeft de geschiedenis aan zijn kant, maar zijn carrière is zo vreemd en zo atypisch dat dat allemaal wel eens het raam uit zou kunnen gaan als het moment van stemmen daar is.

Hoe dan ook, laten we Derrick Rose allemaal herinneren voor wat hij was in die korte periode. Maar vergeet ook niet al die andere dingen als hij met pensioen gaat.