Een coronavirus baby boom, zeggen ze? Nu de weken van 24 uur per dag samenwonen langer duren, denken sommigen van ons dat het waarschijnlijker is dat er een “laat-de-deur-je-niet-op-de-weg-raken”-boom ontstaat. Als vertrouwdheid minachting kweekt, voedt een pandemisch opgelegd isolement het met patat, bon-bons en ijs. Hopelijk hebben we, als deze vreemde en ellendige tijden voorbij zijn, een paar grappige verhalen over hoe onze intieme relaties de gevangenschap hebben overleefd.
- “En nu volgt een grappige, maar niet echt schreeuwende wedstrijd over wie welk ijsje kreeg.”
- “Ik vind dat mijn rechterhand aan mijn ring draait als een soort zenuwtic.”
- “Ik heb overwogen een spuitfles vol water te halen om hem te bespuiten telkens als hij er ook maar aan dacht.”
- “Hoe kon ik niet weten dat mijn man regelmatig van die onverdraaglijke dingen doet?”
- “We namen onze ‘belangrijkste lessen’ en trokken veilig in bij mijn ouders.”
- “Ik ben ook niet meer verantwoordelijk voor mijn daden als hij besluit zijn computerscherm open te laten.”
“En nu volgt een grappige, maar niet echt schreeuwende wedstrijd over wie welk ijsje kreeg.”
“Mijn partner en ik zijn echt in onze co-isolatie groove terecht gekomen en ik ben er trots op te kunnen melden dat irritaties tot een minimum zijn beperkt. Dat wil zeggen, totdat we besloten om te graven in onze felbegeerde ijs voorraad. We hadden twee pinten Ben & Jerry’s gekocht (één The Tonight Dough en één Chocolate Fudge Brownie) tijdens een recente trip voor de dagelijkse boodschappen, en we hadden afgesproken dat we elk een pint voor onszelf zouden hebben. Het bleek dat we een miscommunicatie hadden in de winkel en we hadden allebei onze ogen op dezelfde pint van The Tonight Dough. Er volgde een grappende, maar niet echt schreeuwende wedstrijd over wie welk glas kreeg, ik schreeuwend: “Ik haat chocolade-ijs! Hoe kon je ooit denken dat ik een pint Fudge Brownie voor mezelf zou kiezen? Ken je me eigenlijk wel na vier jaar verkering?!” De spanningen zijn wat afgenomen sinds we besloten hebben het Tonight Dough te delen, maar elke keer als ik die Chocolate Fudge Brownie pint in de vriezer zie liggen, kan ik niet anders dan met mijn ogen rollen.” -Julia
“Ik vind dat mijn rechterhand aan mijn ring draait als een soort zenuwtic.”
“In het begin van mijn huwelijk had ik de onvolwassen gewoonte om mijn trouwring af te doen tijdens een ruzie. Tijdens een telefoonruzie achterin een taxi heb ik mijn man eens verteld dat ik de ring uit het raam had gegooid en toen opgehangen. Ik kan verschrikkelijk zijn! Maar de laatste tijd, zelfs als een trots volwassen persoon, vind ik mijn rechterhand draaien op mijn ring als een soort nerveuze tic. Jezelf afzonderen als stel is zo moeilijk. De opgekropte sokken in elke hoek van elke kamer (hoe?!) storen me nauwelijks meer en ik heb (meestal) geen last van zijn gewoonte om me in elke kamer te volgen, de verdiepingen op en af te gaan, op de tafel te gaan zitten waar ik aan het werk ben en het laatste pandemische nieuws of zijn gedachten over wijlen Bowie te delen. Nee, wat me gek maakt is iets waar ik van zou moeten houden: de gigantische ‘spookberg’ van papier-maché in onze woonkamer, die mijn man de afgelopen twee weken met onze zoon heeft gemaakt. Mijn man is een geweldige vader, en het is zo’n leuk project – in mijn fijnere momenten, herken ik dat. Maar ’s avonds, als ik opgedroogde pasta uit mijn lievelingskom schrob of ’s morgens vroeg, als ik op weg naar de waterkoker op een verdwaald stukje kippengaas stap en dan nog een, grijp ik met mijn hand naar mijn ring. Het schijnt dat de berg morgen af is. Eerlijk gezegd, is dat maar beter ook.” -Roma
“Ik heb overwogen een spuitfles vol water te halen om hem te bespuiten telkens als hij er ook maar aan dacht.”
“Ik moet zeggen dat mijn vriend een behoorlijk goede mede-isolator is geweest. Hij staat eerder op dan ik om koffie te zetten, zodat ik ’s ochtends alleen maar als een chagrijnige, in linnen gehulde Phil Connors de woonkamer in hoef te komen om aan onze gezamenlijke eettafel, die nu commandocentrum is geworden, te gaan zitten. Hij heeft mijn nieuwe netheidsmanieren geaccepteerd – het afgelopen weekend heeft hij met plezier een jaar lang de barbeque ontdaan van alle vet en olie. Maar hij heeft de vervelende gewoonte om verstrooid op zijn nagelriemen te bijten en in het algemeen zijn handen in zijn mond te hebben. De. Tijd. Vóór de COVID, was dit een van die onschuldige dingen die ik bijna kon negeren. Maar nu een van de middelen die we hebben om onszelf te beschermen, het niet aanraken van onze gezichten is (serieus, het staat gelijk aan grondig handen wassen), draai ik elke keer als hij begint terwijl hij aan een spreadsheet werkt, mijn hoofd om om hem te corrigeren. We hebben nu onze eigen steno. Hij heft zijn handen naar zijn gezicht, ik knip mijn nek en zeg: “Handen!” Ik heb overwogen een spuitfles vol water te halen om hem te bespuiten telkens als hij er ook maar aan dacht. Nu zeg ik gewoon “Pshh-pshh,” terwijl ik de spuitbus naar hem mimiek. Of ik klik met mijn tong alsof hij een pony is! Of ik ga terug naar het smeken en vertel hem dat het komt omdat ik me zorgen maak. Elke keer als ik het doe, denk ik: “Dit is het, deze keer zal hij knappen.” Zodra de sociale afstandelijkheid voorbij is, boek ik hem in voor een manicure – als ik niet eerst ovenwanten aan zijn handen vastbind.” -Anna
“Hoe kon ik niet weten dat mijn man regelmatig van die onverdraaglijke dingen doet?”
“Je weet toch dat ze altijd zeggen dat wat je verliefd maakte op je echtgenoot, je later gek maakt? Nou, ik was dol op de verhalen van mijn man, omdat ik meer van de rustige kant ben, en ik hou wel van een goed verhaal. Het punt is, hij heeft nieuw materiaal nodig. Nu zitten zijn “Heb ik je dit al eerder verteld” verhalen me al een jaar of vijf dwars, maar dat is niet genoeg om een scheiding te overwegen. Maar met je lippen smakken tijdens het eten, de ventilator in de badkamer steeds aan laten staan en de keukenkraan op volle toeren laten draaien is dat wel! Hoe kon ik niet weten dat mijn man regelmatig van die ondraaglijke dingen doet? Dingen die mijn grootste ergernis zijn. Ik bedoel, ik ben al meer dan een paar decennia getrouwd, dus echt, hoe kon ik het niet weten? Heb ik het verdrongen? In ontkenning geleefd? Wat? Nu we van thuis uit werken kan ik deze harde feiten niet negeren. Begrijp me niet verkeerd, ik weet dat er meer is om me zorgen over te maken. Het feit dat God een bijbelse plaag van massale proporties heeft ontketend, staat daar natuurlijk boven. Ik moet gewoon mijn zegeningen tellen en ermee doorgaan. Over zegeningen gesproken, mijn man werkt voor een non-profit en vorige week werd een essentiële dienst stopgezet. En wat denk je? Hij is deze week weer aan het werk gegaan. Echtscheiding afgewend! Vrede is over mij gekomen.” -Shelly
“We namen onze ‘belangrijkste lessen’ en trokken veilig in bij mijn ouders.”
“Mijn 2019 had een aantal magische momenten. Ik was halsoverkop verliefd op mijn vriend van 2,5 jaar. Hij verraste me echt tijdens een wervelend weekendje weg met een perfect aanzoek. Ik had een Sweet Home Alabama “kies een” ring moment. De huwelijksplanning was in volle gang. Het leven was goed. Eigenlijk, was het leven geweldig. Toen kwam de quarantaine… Oké, dat klinkt doemscenario. Het is niet doemsdag. Hou ik van mijn verloofde? Ja. Zijn we nog steeds verloofd? Ja. Hebben we geleerd dat twee onafhankelijke, wilskrachtige, carrièreminnende mensen niet samen zouden moeten werken, samen zouden moeten wonen, samen zouden moeten bestaan in dezelfde 1-persoonsbed, 1-bad flatruimte gedurende 24 uur, zeven dagen per week? JA. Ik ben een woeste typiste. Ik ben een luide prater. Ik ben erg kieskeurig. Hij heeft deze dingen over mij geleerd. Hij is een telefoonverslinder. Hij heeft altijd honger. Hij is ook erg kieskeurig. Ik heb deze dingen over hem geleerd. We probeerden te lachen om deze dingen – te lachen om hoe snel dingen veranderen, van de absurditeit dat hij werkt (en traint) in de walk-in kastruimte, tot de absurditeit dat hij de afwas niet schoon krijgt (die Cheryl-meme werd een reddingslijn). Maar na 16 dagen beseften we dat we niet meer lachten. De sociale distantiëringsmaatregelen werden strenger. En hoe zouden we ons voelen als er een afsluitingsbevel zou komen! Dus namen we onze ‘belangrijkste lessen’ en trokken we veilig in bij mijn ouders. Hier hebben we onze eigen werkkamers, en we hebben onze eigen ruimte. Durf ik te zeggen dat ik hem beneden eigenlijk mis? Dit is onze nieuwe, nog lang en gelukkig.” -Elle
“Ik ben ook niet meer verantwoordelijk voor mijn daden als hij besluit zijn computerscherm open te laten.”
“Net als veel andere mensen is mijn nieuwe collega in mijn van-werk-naar-huis situatie mijn significante andere. Hij werkt toevallig ook voor een van de concurrenten van mijn werkgever:
twee mensen die van elkaar houden, in dezelfde kleine ruimte werken, proberen te concurreren voor hetzelfde bedrijf, in een toch al oververzadigde markt. We leven echt in een droom! Terwijl anderen deze tijd waarschijnlijk hebben gebruikt om meer te weten te komen over wat hun partner doet, hebben wij juist geprobeerd het tegenovergestelde te doen. In het begin drong ik aan op twee aparte werkruimten; maar met weinig geluidsisolatie in ons appartement is dat een logistieke nachtmerrie geweest. In mijn voordeel kan ik nu zijn verkooppraatje voorlezen aan potentiële nieuwe klanten, dat ik duidelijk kan horen, zelfs met de deur dicht. Ik daarentegen heb vroege ochtendwandelingen geperfectioneerd om vertrouwelijke werkgesprekken te voeren: Ja… dat is een vrachtwagen die achteruit rijdt op de achtergrond. Ik ben ook niet meer verantwoordelijk voor mijn daden als hij besluit zijn computerscherm open te laten en ik toevallig iets interessants zie dat me uitdaagt om een kijkje te nemen. U kunt zich voorstellen dat het er soms heftig aan toe gaat, maar het voordeel is dat hij, anders dan in mijn normale werkomgeving, wel alle koffierondjes maakt. We zouden later dit jaar gaan trouwen: Denk je dat we het halen?!” -Camille