LeBron James heeft zojuist de manier veranderd waarop basketbal de komende 10 jaar in de NBA gespeeld gaat worden. Als je me niet gelooft, daag ik je uit de rest van deze column te lezen en dan te proberen het niet met me eens te zijn.
Basketbal is een spel dat zo is ontworpen dat langere mensen er goed in zouden zijn. Het doel is 1 meter hoog, wat betekent dat je de bal omhoog moet schieten, wat ook betekent dat langere mensen hun handen omhoog kunnen steken en een schot kunnen blokkeren, tippen of veranderen.
In de vroege NBA domineerden grote jongens de sport. George Mikan, Bill Russell, Wilt Chamberlain, Kareem Abdul Jabbar en Bill Walton waren spelveranderaars, en als je een van deze spelers op je rooster had staan, maakte je kans op kampioenschappen. Proberen een goede center te krijgen werd een basketbal wapenwedloop.
Als je geen grote, dominante postspeler had, had je niet echt een kans.
Dit gold in principe voor de jaren tachtig. De Lakers en Celtics wonnen acht kampioenschappen in het decennium, met Kareem als spil voor de Lakers, terwijl de Celtics Kevin McHale en Robert Parish hadden. De Sixers hadden Moses Malone in het kampioensteam van 1983. Zelfs de kampioensploegen van Detroit Pistons in 1989 en 1990 hadden een geduchte frontlinie die zo fysiek was dat ze “The Bad Boys” werden genoemd.
Dus hoewel Larry Bird, Magic Johnson en Isiah Thomas zonder twijfel de sterren van die ploegen waren, hadden ze in die tijd geen kampioenschap kunnen winnen zonder de grote mannen op hun roster.
Dat veranderde allemaal in 1991 toen Michael Jordan zijn eerste NBA-kampioenschap won met Bill Cartwright als zijn startende center. Ik wil Cartwright of de spelers die na hem kwamen zoals Stacey King, Luc Longley of een van de andere grote mannen in die Bulls teams niet afprijzen, maar het feit is dat Michael Jordan een heel ander soort speler was.
Michael Jordan veranderde de manier waarop basketbal werd gespeeld.
Jordan was een 6’6 “freak van een atleet, en hij was een shooting guard. Jordan leefde van het opstellen van kleinere twee bewakers. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren, Jordan die laag ging om Jeff Hornacek op te stellen in de NBA Finals. Jordan’s grootte en atletisch vermogen veranderde de two guard positie, en op zijn beurt, veranderde de manier waarop NBA roosters werden samengesteld.
Michael Jordan was in staat om zes kampioenschappen te winnen zonder een elite center, en dit devalueerde niet alleen de center positie, maar het betekende ook dat NBA two guards niet meer zo klein als 1.90 meter konden zijn. Als ze dat waren, zou Jordan ze verpulveren. Dit dwong teams om groter te worden in het achterveld. Het veranderde het spel.
Denk aan de “elite” centers waar Jordan tegen streed-Hakeem Olajuwon, Patrick Ewing, Shaquille O’Neal en David Robinson. Ewing heeft nooit een ring gewonnen. Olajuwon won er twee toen Jordan honkbal probeerde te spelen. Robinson en O’Neal wonnen pas nadat Jordan voorgoed met pensioen ging.
Dat was de laatste keer dat de NBA meerdere goede, kwalitatieve grote mannen had. Omdat Jordan bewees dat je kon winnen zonder center, werd de positie overbodig. De volgende golf grote mannen zoals Rasheed Wallace, Kevin Garnett en Tim Duncan – allemaal spelers die in een ander tijdperk waarschijnlijk middenvelder zouden zijn geweest – werden power forwards. Het waren finesse spelers.
Dus wat heeft dit alles met LeBron James te maken? Blijf gewoon lezen.
LeBron James kwam in de NBA als een 6’8″ mannenkind dat small forward speelde. Hij is misschien wel de beste allround atleet die ooit in de NBA heeft gespeeld. Hij is de grootste, snelste en sterkste small forward in de competitie, een begenadigd passer, en een dodelijke scorer als het moet.
De enige zwakke plek in LeBron’s pantser, naar mijn mening, was dat hij geen low post game had. Met al zijn fysieke voordelen, zoals Jordan voor hem, had LeBron in staat moeten zijn om iedereen op zijn positie in de lage hoek te misbruiken. Om de een of andere reden speelde LeBron de eerste zeven seizoenen van zijn carrière point forward, waar hij nog steeds een geweldige speler was, maar waar sommige spelers tegen hem op konden.
Dat veranderde allemaal dit jaar.
LeBron ging naar de lage post, en hij vernietigde kleinere, zwakkere spelers. Teams probeerden te counteren door grotere mensen op hem te zetten, maar LeBron haalde ze gewoon naar de perimeter waar hij ze van de dribbel kon halen. LeBron werd eindelijk de matchup-nachtmerrie waarvoor hij in de wieg was gelegd.
Volgens zijn NBA-infopagina is LeBron 1.80 meter en weegt hij 250 pond. Om je wat perspectief te geven, Zach Randolph van de Memphis Grizzlies, een van de meest robuuste aanvallers in de NBA, is 1.90m en weegt 260 pond. LeBron is eigenlijk groter, sterker en veel explosiever dan de meeste NBA power forwards.
De Miami Heat speelde een “small ball” line-up die bestond uit point guard Mario Chalmers, shooting guard Dwyane Wade, small forward Shane Battier, power forward LeBron James en center Chris Bosh. Het feit dat Bosh, die in mijn ogen een softe speler is, er zelfs maar van kon dromen om center te spelen in de NBA spreekt boekdelen over James’ impact op het spel.
Vanuit zijn power forward positie had James gemiddeld 28,6 punten, 10,2 rebounds en 7,4 assists per wedstrijd. Door James als power forward te laten spelen, dicteerde dat elke wedstrijd op de vloer in de NBA Finals. Serge Ibaka, de beginnende power forward van de Oklahoma City Thunder, had geen schijn van kans om James te verdedigen op de perimeter.
De Thunder waren gedwongen om ofwel (a) Ibaka uit het spel te halen, of (b) Ibaka Shane Battier te laten verdedigen. Als Ibaka Battier bewaakte, betekende dat dat hij de driepuntslijn niet bewaakte, waardoor de beste schotblokker in de wedstrijd niet meer in beeld kwam.
De Thunder werden toen gedwongen om (a) James Harden of Thabo Sefalosha op James te zetten, waar ze absoluut geen kans hadden om hem in de post te verdedigen, of (b) Kevin Durant op James te zetten, waar hij rondgeduwd zou worden, moe zou worden en mogelijk in de fout zou gaan.
Mijn punt is, LeBron James is al de beste small forward in de NBA, en als hij dat zou willen, zou hij ook de beste power forward in de NBA kunnen zijn. Noem een power forward in de NBA op dit moment die James kan beschermen. Dat kun je niet.
Blake Griffin, Kevin Love, Dirk Nowitzki, Elton Brand, Pau Gasol, Carlos Boozer… alsjeblieft. Geen van deze jongens heeft een sneeuwbal kans om James te beschermen. James zou een beetje inleveren als hij een paar van deze jongens aan de andere kant van de vloer zou moeten bewaken, maar ik zou zeggen dat hij zich meer dan staande zou houden.
Hoe dan ook, James’ totale impact op de aanval, en de grotere ruimte die hij biedt door in principe altijd vier perimeter spelers op de vloer te hebben, maakt het nadeel dat hij zou hebben als hij iemand als Pau Gasol zou moeten bewaken, meer dan goed.
Kijk maar eens naar de impact die James als power forward had op Mike Miller in de vijfde wedstrijd van de NBA Finals. Met James, Wade, Chalmers en Miller die de vloer spreidden, samen met de ruimte die een speler met Bosh’s vaardigheden biedt, kreeg Miller een aantal open blikken. Nogmaals, de Thunder had een mismatch op beide forward plekken omdat LeBron James een mismatch is als hij power forward speelt.
Ik denk dat LeBron James’ toekomst op power forward ligt. Net zoals teams hun opstelling moesten aanpassen om rekening te houden met Jordan, denk ik dat in de komende vijf jaar de traditionele ‘power forward’ in de NBA overbodig zal worden. James’ impact zal teams dwingen om hybride forwards op te stellen die kunnen proberen hem in toom te houden.
Als je zo’n speler niet op je roster hebt, zoals de Thunder gisteravond ontdekten, heb je geen schijn van kans om de Heat te verslaan. Kortom, als je geen opstelling maakt om met James te concurreren, speel je niet voor een kampioenschap.
Power forwards worden centers. Geef Greg Oden maar de schuld omdat hij geblesseerd is, of Eddy Curry omdat hij zo lui is, maar er zijn toch niet genoeg goede centers om rond te gaan. Hoe dan ook, LeBron James heeft zojuist het basketbalspel veranderd met zijn optreden in de NBA Finals.