It’s official: school’s out.
BBC wcześniej upierało się, że Class wciąż jest bardzo w sesji, z szefem Doctor Who Stevenem Moffatem mówiącym w kwietniu, że „z chęcią zrobi więcej” – ale perspektywy były ponure, kiedy twórca serii Patrick Ness odszedł od serii w czerwcu, a teraz BBC Three potwierdziło, że nie będzie drugiej serii.
Wyjaśniając tę decyzję, należy wziąć pod uwagę fatalne wyniki oglądalności serialu – Class nie zdołał znaleźć się w Top 20 BBC iPlayer w ciągu pierwszych siedmiu tygodni, a także nie zdołał zapewnić ponad 1 mln widzów w żadnym momencie, gdy powtórzono go na BBC One w późno wieczornym miejscu w styczniu i lutym.
W rzeczywistości, finał serii mógł tylko zarządzać skonsolidowanej publiczności 0,32 mln, z Ness publicznie stwierdzając, że był „baffled” przez Beeb decyzji o emisji serii w podwójnych rachunków, późno w nocy, więcej niż dwa miesiące po debiucie BBC Three.
W USA, gdzie serial emitowany był równolegle z nowymi odcinkami Doctora Who na BBC America, premiera Class przyciągnęła 0,5 mln widzów – tracąc prawie połowę widowni poprzednika (0,9 mln).
Co więc poszło nie tak? Słabe planowanie może odpowiadać za te rozczarowujące liczby BBC One, ale nie za słabe wyniki iPlayer lub BBC America. Dlaczego Klasa nie wypaliła tak bardzo?
Dla kogo to było?
Jeden wielki problem? Nikt – nawet BBC – nie był do końca pewien, dla kogo jest ten serial. Nastoletni dramat z dorosłymi wątkami, wyodrębniony z serialu przeznaczonego (przede wszystkim) dla dzieci, ton Class był tak zagmatwany, jak sugerowałoby to zagmatwane pochodzenie.
Jak hormonalny nastolatek, ośmioodcinkowy serial był wszędzie, z całkiem dosłownymi wahaniami nastroju. Piana. Głupi. Ponury. Gruesome. Klasa mogła być wszystkimi tymi rzeczami w przestrzeni jednej sceny, a efekt końcowy był zawrotny.
Take kulminacja do premiery serii, urocze, ale głęboko wadliwe „For Tonight, We Might Die”. Scena, w której dziewczyna Rama, Rachel (Anna Shaffer), zostaje zamordowana przez Shadowkin, nie jest ani dzikim momentem sci-fi, ani strasznie ponurym, ale gdzieś pośrodku.
Najpierw znika w kłębach energii – scena PG-13 prosto z Doctora Who – a potem Ram zostaje spryskany jej krwawymi szczątkami. Następnie Ram wdaje się w bójkę z zabójcą Rachel, która kończy się brutalnym odcięciem mu nogi, a my patrzymy na jego przesiąkniętą krwią twarz, zastygłą w niemym krzyku.
Wtedy w sam środek tego wszystkiego wkracza Doktor (Peter Capaldi), bohater telewizji dziecięcej uwikłany w krwawy chaos, rzucając przy tym jednozdaniowe frazesy i wymachując swoim śrubokrętem sonicznym. To było niezręczne zderzenie tonów, które trwało przez całą serię, wraz z serią zagmatwanych łuków postaci.
Kim są ci ludzie?
To był kolejny mankament Klasy – nie tylko nie wiedziała, czym jest, ale nigdy nie czuła się tak, jakby miała solidny chwyt na to, kim są jej bohaterowie.
Dwoma godnymi uwagi wyjątkami byli Charlie (Greg Austin) i Matteusz (Jordan Renzo). Ich związek był najbardziej spójny i przekonujący, od początkowego gorącego romansu do przyznania się Matteusza, że był przerażony obcą naturą swojego chłopaka, do ich ostatecznego pojednania.
Po drugiej stronie, Ness nigdy nie mógł zdecydować, czy Ram (Fady Elsayed) był torturowaną duszą czy emocjonalnie niezręcznym klaunem. Elsayed miał umiejętności do grania obu, ale postać i jej podróż przez serię była chaotyczna.
Morderstwo jego dziewczyny? Utrata nogi, zamienionej na robotyczny zamiennik? Oba zostały krótko poruszone w drugim odcinku Ram-centric 'The Coach with the Dragon Tattoo’, a następnie nigdy nie zostały właściwie omówione ponownie.
Śmierć Rachel w szczególności otrzymała krótki shrift, zwłaszcza po tym, jak Ram rozpoczął błędnie oceniony romans z April (Sophie Hopkins) – plot twist, który pojawił się znikąd, a następnie po prostu rodzaj fizzled out.
April’s own arc – an apparently „fragile” young woman holding onto a burning fury and resentyment towards her wayward father – showed promise, but ended up totally buried by confused sci-fi gobbledegook. (Ręka do góry, kto naprawdę rozumie, co się działo między April a Corakinusem.)
Jest jeszcze Tanya (Vivian Oparah), cudowne dziecko. Tylko od czasu do czasu klasa zawracała sobie głowę badaniem, co to tak naprawdę znaczy, lub jak to sprawiło, że się czuje. Jeśli chodzi o pannę Quill, Katherine Kelly dała z siebie wszystko, ale była postacią jednotematyczną, dopóki przedostatni odcinek serialu, „The Metaphysical Engine, or What Quill Did” nie próbował zapewnić jej siedmiotygodniowego rozwoju postaci w ciągu jednej godziny.
Czasami i ponownie, Klasa wydawała się dokonywać wyborów postaci bez rozważania konsekwencji, jakby nie miała jasnego pojęcia, dokąd zmierza i próbowała to wypracować, podczas gdy my wszyscy oglądaliśmy.
Spin-off, o który nikt nie prosił
Klasa nie była całkowitym spisaniem na straty. Daleko jej do tego. Program miał swoje porywające momenty, wyróżniające się odcinki (przejmujący „Nightvisiting” był wyraźnym punktem kulminacyjnym) – i, och, co za obsada. Wszyscy oni przejdą do lepszych rzeczy.
Większość problemów mogłaby zostać naprawiona, gdyby serial poradził sobie na tyle dobrze, by zapewnić sobie drugą serię. Często wymieniany jako główna inspiracja serialu, pamiętajcie o ogromnym skoku jakościowym między pierwszym sezonem Buffy a jego kontynuacją?
Prawdopodobnie największym problemem Klasy, choć tym, który naprawdę odmawia jej sukcesu, był fakt, że tak bardzo brakowało jej wielkiego punktu sprzedaży. Najwyraźniej wyodrębnienie się z Doktora Who nie wystarczyło, by zagwarantować sukces – i nawet gdy flagowy okręt był u szczytu popularności 10 lat temu, jego spin-offy nie jeździły po prostu za jego ogonami.
There was plenty of buzz surrounding John Barrowman’s performance as Captain Jack back in 2005. A year later, fans were eager to know what happened next for Sarah Jane (Elisabeth Sladen) after her bittersweet farewell to the Doctor in 'School Reunion’.
Both Torchwood and The Sarah Jane Adventures justified their own existence. Class never quite did.
No-one was particularly crying out for a spin-off set at Coal Hill. Ostatnie wizyty Doktora Who w jego długoletnim instytucie edukacyjnym – „Into the Dalek” i „The Caretaker” z 2014 roku – były zabawne, ale tylko jedna postać z tych odcinków przeszła do Klasy, a pan Armitage (Nigel Betts) został brutalnie uśmiercony w dwóch odcinkach.
Z niepewną i wadliwą pierwszą serią, która nie zdołała od razu udowodnić, że serial może stanąć na swoich dwóch nogach, Klasa skończyła wyglądając jak spin-off, o który nikt nie prosił. I ostatecznie był to spin-off, którego nikt nie chciał.
Cracking theme song, though.
Chcesz być na bieżąco z rozrywką i nowinkami technologicznymi? Wystarczy kliknąć „Lubię to” na naszej stronie Digital Spy na Facebooku i „Śledź” na naszym koncie @digitalspy na Twitterze i wszystko gotowe.