Ustawa o Banku Narodowym z 1863 r. miała na celu stworzenie krajowego systemu bankowego, spłatę federalnych pożyczek wojennych i ustanowienie waluty krajowej. Kongres uchwalił tę ustawę, aby pomóc w rozwiązaniu kryzysu finansowego, który pojawił się w pierwszych dniach amerykańskiej wojny secesyjnej (1861-1865). Walka z Południem była kosztowna i nie opracowano skutecznego programu podatkowego, który mógłby ją sfinansować. W grudniu 1861 roku banki zawiesiły płatności spekulacyjne (płatności w złotych lub srebrnych monetach za papierową walutę zwaną banknotami lub wekslami). Ludzie nie mogli już wymieniać banknotów na monety. Rząd zareagował, uchwalając Legal Tender Act (1862), emitując 150 milionów dolarów w banknotach państwowych zwanych greenbackami. Jednak banknoty (papierowe banknoty emitowane przez banki stanowe) stanowiły większość waluty w obiegu.
Aby zapewnić stabilność finansową narodu i sfinansować wysiłek wojenny, w styczniu tego samego roku wprowadzono w Senacie ustawę o Banku Narodowym z 1863 roku. Republikański kongresman z Pensylwanii Thaddeus Stevens (1792-1868) sprzeciwiał się ustawie; promował ją sekretarz skarbu Salmon Chase (1808-73), wspierany przez senatora Johna Shermana (1823-1900) z Ohio. Ustawa została przyjęta w Senacie stosunkiem głosów 23 do 21, a Izba uchwaliła ją w lutym. Banki narodowe, które zostały zorganizowane na mocy tej ustawy, były zobowiązane do zakupu obligacji rządowych jako warunku rozpoczęcia działalności. Jak tylko te obligacje zostały zdeponowane w rządzie federalnym, bank mógł emitować własne banknoty do 90 procent wartości rynkowej zdeponowanych obligacji.
Akt o Bankach Narodowych poprawił, ale nie rozwiązał problemów finansowych kraju – niektóre z 1500 banków stanowych, które wszystkie emitowały banknoty, zostały przekształcone w banki narodowe na mocy dodatkowych przepisów (które zmieniły pierwotny Akt o Bankach i zostały uchwalone w czerwcu 1864 roku). Inne banki stanowe zostały wyparte z biznesu lub zaprzestały emisji banknotów po wprowadzeniu w 1865 roku 10-procentowego podatku federalnego od emitowanych przez nie banknotów (co uczyniło drukowanie pieniędzy nieopłacalnym). Ustawodawstwo to stworzyło 300 milionów dolarów w walucie krajowej w postaci banknotów wyemitowanych przez banki krajowe. Ponieważ jednak większość tych pieniędzy była dystrybuowana na Wschodzie, podaż pieniądza w innych częściach kraju pozostawała niepewna; Zachód domagał się więcej pieniędzy. Kwestia ta zdominowała amerykańską politykę w latach po wojnie secesyjnej. Mimo to system bankowy kraju pozostał w dużej mierze taki sam – pomimo paniki z 1873 roku – aż do uchwalenia Ustawy o Rezerwie Federalnej w 1913 roku.
Zobacz także: Ustawa o Rezerwie Federalnej, Greenbacki