‘Elegantie en comfort zijn niet onverenigbaar, en wie het tegendeel beweert weet gewoon niet waar hij het over heeft’. Schoenontwerper van de sterren Salvatore Ferragamo had het misschien over hoge hakken, maar, rondspringend in onze suite in Hotel Lungarno, is het een genot om te zien dat zijn ontwerpprincipes doorklinken in het hele familiehotelbedrijf.
Momenten van tevoren, na een hobbelige taxirit door de drukte van de grotendeels autovrije stad, arriveerden we bij het hotel voor een hartverwarmend Italiaans welkom en drie lieve woorden die elke vermoeide reiziger graag hoort: ‘we hebben een upgrade voor u geregeld’. Onze Studio Suite met uitzicht op de rivier is het toppunt van Italiaanse elegantie met een Juliet balkon dat over de rivier de Arno hangt. Het uitzicht is betoverend en Mr Smith is een beetje onder de indruk van de sterren, of liever ‘sight-struck’, van ons uitzicht op de kaskraker van Florence, de legendarische Ponte Vecchio.
Dus, nadat we ons Lavazza koffiezetapparaat hebben getest en het reusachtige bed, het knisperende beddengoed, de pluche fluwelen sofa en de marmeren badkamer hebben bewonderd, trekken we ons terug op zoek naar frisse lucht en beroemde fresco’s. Zowel voor Mr Smith als voor mij is het de eerste keer in Firenze, met slechts 36 uur om de plaats tot zijn recht te laten komen. Het plan is dus om zoveel mogelijk te zien en te eten als menselijkerwijs mogelijk is. De stad is dicht opeengepakt en gemakkelijk te voet te bewandelen, dus we wandelen in de vage richting van de oranje betegelde kroon van de Duomo, een baken in de blauwe lucht erboven.
Onze eerste stop is Borgo Antico, een trattoria die door onze vriendelijke conciërge wordt aanbevolen als een toplocatie om mensen te kijken terwijl we ons tegoed doen aan Toscaanse specialiteiten. Een karaf Montepulciano later staan we op het punt een Tomahawk steak zo groot als onze tafel te verorberen, met een smakelijke panzanella salade ernaast.
Na de lunch banen we ons een weg over het piazza naar Gelateria della Passera, waar de lijst met biologische gelatos bijna net zo lang is als de rij voor de Uffizi. Na veel umming, ahhing en moeizame besluitvorming krijg ik mijn lippen rond hun vijg en ricotta gelato. IJs zal nooit meer hetzelfde zijn.
Florence heeft een enorme checklist met must-dos: galeries, tuinen, musea en paleizen die ervoor zorgen dat toeristen in groten getale terugkomen. Maar wij kiezen voor een meer ongedwongen benadering van het verkennen en verliezen uren in de wirwar van romantische geplaveide straatjes, starend naar palazzo binnenplaatsen, kleurrijke ambachtelijke workshops en kaarsverlichte kapellen die nauwelijks zijn aangeraakt sinds de dagen van Dante.
Als het aperitief begint, duiken we La Ménagère 1896 in, oorspronkelijk de eerste huishoudwinkel van Florence en nu, meer dan een eeuw later, een betoverend onderkomen voor een experimentele bloemist, een chi-chi winkel, een industrieel restaurant en een jazzbar in de kelder. Vergeet alle muffe indrukken van Florence, de sfeer hier is meer Shoreditch hipster-hangout.
Voordat we naar bed gaan voor de avond, nemen we plaats in een gezellig hoekje van de Lungarno lounge voor een cocktail aan de rivier. In het hart van de stad en binnen handbereik van de Arno onder ons voelen we ons gelukkig dat we het perfecte slaaphoekje hebben op slechts een trap verwijderd van ons marshmallowy bed. De lounge bar is, net als de rest van het hotel, luxueus en statig zonder overdreven te zijn. De liefde van de familie voor Firenze, en voor kunst, is overal zichtbaar; meer dan 400 kunstwerken vullen het 63 kamers tellende hotel. Originele meesterwerken van Picasso en Cocteau staan opgesteld in de gelijknamige PicTeau Lounge.
Alle zichzelf respecterende cultuurliefhebbers en stedelingen weten dat Florence de geboorteplaats is van de Renaissance – maar hoeveel weten ook dat het de geboorteplaats is van de Negroni? Ik in ieder geval wel (nu), en het blijkt dat ze niet creatiever worden dan de selectie in de Lungarno. Ik laat de merkwaardig klinkende salie- en koffie-infusies links liggen en kies in plaats daarvan voor een Earl Grey die wordt geserveerd in een theekopje, compleet met gedroogd Campari theezakje.
Morgenochtend zit er geen alcohol in mijn Earl Grey, maar dat is waarschijnlijk maar beter ook, want we volgen opnieuw het advies van onze wijze conciërge op en haasten ons naar de Uffizi voor het ontbijt om de rijen te ontlopen. We gaan meteen door de deuren als ze open gaan en we zijn duizelig van opwinding omdat we het bijna voor onszelf alleen hebben. Het mag dan wel ochtend zijn, maar het voelt allemaal nogal Nacht in het Museum. We maken een lijntje naar de Botticelli’s in de hoop een glimp op te vangen voordat de hordes arriveren. De Geboorte van Venus is de echte publiekstrekker en we zijn vroeg genoeg om een moment alleen met de godin van de liefde te hebben.
Caravaggio, Michelangelo, Donatella – na een stevige ochtendwandeling door de grootste kunstgalerie van Italië keren we uitgehongerd terug naar de Lungarno, klaar om echt te genieten van het overvloedige hotelontbijt. Geïnspireerd door de Italiaanse charme van de jaren 1950, zijn de muren van het restaurant versierd met mode schetsen en foto’s van Salvatore Ferragamo in zijn Hollywood hoogtijdagen.
Terwijl we de kunstwerken bewonderen checkt een onberispelijk gepresenteerde ober bij ons in, vult onze overvloedige ochtend mimosa’s aan en voorziet ons van een paar insider tips voor de komende dag. Het is waar dat Salvatore beroemd werd als een wonderbaarlijke schoenmaker, maar ik kan met plezier bevestigen dat de Ferrgamo familie ook weet hoe ze gastvrijheid moeten verlenen.