Polaryzowalność jest miarą tego, jak łatwo chmura elektronów jest zniekształcana przez pole elektryczne.Zazwyczaj chmura elektronów będzie należała do atomu, cząsteczki lub jonu.Pole elektryczne może być spowodowane, na przykład, przez elektrodę lub pobliski kation lub anion.
Jeśli chmura elektronów jest łatwa do zniekształcenia, mówimy, że gatunek, do którego należy, jest polaryzowalny.
Polaryzowalność, która jest reprezentowana przez grecką literę alfa, α, jest mierzona doświadczalnie jako stosunek indukowanego momentu dipolowego p do pola elektrycznego E, które go indukuje:
Jednostkami α są C m2 V-1.
Duże, ujemnie naładowane jony, takie jak I- i Br-, są wysoce polaryzowalne.
Małe jony o wysokim ładunku dodatnim, takie jak Mg2+ i Al3+ mają niską polaryzowalność, ale mają wysoką zdolność do polaryzacji gatunków polaryzowalnych, takich jak I- i Br-.
W zwykłym użyciu polaryzowalność odnosi się do „średniej polaryzowalności”, tj, Polaryzowalność w różnych kierunkach (np. wzdłuż wiązania w Cl2, zwana „polaryzowalnością wzdłużną”, i w kierunku prostopadłym do wiązania, zwana „polaryzowalnością poprzeczną”) może być rozróżniana, przynajmniej w zasadzie.
Polaryzowalność wzdłuż wiązania łączącego podstawnik z resztą cząsteczki jest postrzegana w niektórych nowoczesnych podejściach teoretycznych jako czynnik wpływający na reaktywność chemiczną, itp. i zaproponowano jej parametryzację. Patrz INGOLD (1953); TAFT i TOPSOM (1987).
