Syn i spadkobierca króla pruskiego Fryderyka Wilhelma II, otrzymał wykształcenie wojskowe i pełnił czynne funkcje dowódcze podczas wojny pierwszej koalicji w latach 1792-1794. Król Prus po śmierci ojca w 1797 r. uchylił niektóre z bardziej represyjnych przepisów prawnych monarchii, był mniej skłonny do reakcyjnej nietolerancji niż jego poprzednik, ale zyskał reputację niezdecydowanego i zależnego od groźnej królowej Luizy.
Jej żarliwa wiara w międzynarodowe przeznaczenie Prus doprowadziła króla do katastrofalnego uwikłania w Trzecią Koalicję w 1805 r. i szaleństwa jednostronnego wypowiedzenia wojny zwycięskiej Francji w 1806 r. Zmusiła go do faktycznego wygnania w 1806 r. w Prusach. Po rozgromieniu jego wojsk pod Jeną-Auerstädt jesienią 1806 r. został zmuszony do wirtualnego wygnania we wschodniopruskim porcie Königsberg, a jego późniejsza rola w sprawach międzynarodowych odzwierciedlała jego militarną słabość. ozwolony przez Napoleona na powrót do Berlina pod koniec 1809 r., w 1812 r. nadal był niechętnym sojusznikiem Francji, a nawet po kampanii rosyjskiej wahał się w obliczu przytłaczającego sprzeciwu społecznego i politycznego wobec sojuszu. Perspektywa dotarcia wojsk rosyjskich do Berlina ostatecznie przeważyła nad jego strachem przed Napoleonem i towarzyszył jego wojskom w kampaniach 1813-14, ale pozostał postacią niepewną, zdominowaną przez strategiczne dyktaty cara Aleksandra I i niepohamowaną agresję jego dowódców polowych. Rządząc znacznie powiększonym królestwem po 1815 r., poszedł w ślady Aleksandra i przyłączył się do Świętego Przymierza konserwatywnych monarchów, chcąc wzmocnić królewską autokrację i zapewnić sobie hegemonię gospodarczą nad północnymi Niemcami.
Źródło: Dictionary of the Napoleonic Wars, red. S. Pope, London: Collins, 1999
.