Bazylika di Santa Maria del Fiore (Święta Maria od Kwiatu), zwana Duomo po ogromnej ośmiokątnej kopule na jej wschodnim końcu, jest katedrą Florencji we Włoszech i prawdopodobnie miejscem narodzin renesansu.
Katedra to kościół biskupi. Istnieje wiele innych kościołów katolickich we Florencji, wiele z nich związanych z renesansem, w tym Santa Maria Novella, Santa Croce i Kaplica Brancacci. Duomo jest jednak kościołem macierzystym rzymskokatolickiej archidiecezji florenckiej, której korzenie sięgają 394 roku n.e. Chociaż budowę rozpoczęto w 1296 roku, katedra nie uzyskała struktury, od której pochodzi jej nazwa, aż do 1436 roku. Wschodnia część kościoła była otwarta na żywioły lub pokryta płaskim, niestabilnym dachem przez ponad sto lat.
Ogromny ośmiokątny kształt okazał się zniechęcający dla inżynierów i architektów. Włoscy architekci byli zaznajomieni z okrągłymi kopułami, takimi jak Panteon w Rzymie. Jednak tamte kopuły były zbudowane z betonu. Przepis na beton zaginął w Ciemnych Wiekach. redniowieczne katedry gotyckie, takie jak Notre Dame de Paris we Francji, opierały się na latających przyporach, które podtrzymywały ich ogromny ciężar. Architekci i inżynierowie rodzącego się renesansu byli zdeterminowani, aby nie stosować krzykliwego stylu gotyckiego ani latających przypór – chcieli powrócić do prostych, czystych linii rzymskiej przeszłości. Duomo to tak naprawdę dwie kopuły. Wewnętrzna kopuła wykonana jest z piaskowca i marmuru. Zewnętrzna kopuła jest wykonana z cegły – każda cegła została starannie zaprojektowana, ukształtowana i wypalona, aby utrzymać kopułę. Kopuła została zbudowana bez żadnych podpór pod nią. uomo odniosło natychmiastowy sukces, a Brunelleschi stał się głównym architektem związanym z renesansem. a ironię zakrawa fakt, że marmurowa fasada katedry (niewidoczna na zdjęciu) została ukończona dopiero pod koniec XIX wieku, w okresie, gdy popularna była sztuka średniowieczna, a nie renesansowa. Miejsce narodzin renesansu ma więc średniowieczną twarz.