Powrót żylny (VR) to przepływ krwi z powrotem do serca. W warunkach stanu ustalonego powrót żylny musi być równy rzutowi serca (Q), uśrednionemu w czasie, ponieważ układ sercowo-naczyniowy jest zasadniczo pętlą zamkniętą. W przeciwnym razie krew gromadziłaby się w krążeniu systemowym lub płucnym. Chociaż rzut serca i powrót żylny są współzależne, każdy z nich może być regulowany niezależnie.
Układ krążenia składa się z dwóch obiegów (płucnego i systemowego) usytuowanych szeregowo pomiędzy prawą komorą (RV) i lewą komorą (LV). Równowaga osiągana jest w dużej mierze dzięki mechanizmowi Franka-Starlinga. Na przykład, jeśli powrót żylny systemowy zostanie nagle zwiększony (np. zmiana pozycji z wyprostowanej na leżącą), zwiększa się obciążenie wstępne prawej komory, co prowadzi do wzrostu objętości wyrzutowej i przepływu płucnego. Lewa komora doświadcza wzrostu płucnego powrotu żylnego, co z kolei zwiększa obciążenie wstępne lewej komory i objętość wyrzutową na drodze mechanizmu Franka-Starlinga. W ten sposób wzrost powrotu żylnego może prowadzić do odpowiedniego wzrostu rzutu serca.
Hemodynamicznie, powrót żylny (VR) do serca z żylnych łożysk naczyniowych jest określany przez gradient ciśnienia (ciśnienie żylne – ciśnienie w prawym przedsionku) i opór żylny (RV). Dlatego wzrost ciśnienia żylnego lub spadek ciśnienia w prawym przedsionku lub oporu żylnego prowadzi do wzrostu powrotu żylnego, z wyjątkiem sytuacji, gdy zmiany te są spowodowane zmianą pozycji ciała. Chociaż powyższa zależność jest prawdziwa dla czynników hemodynamicznych, które determinują przepływ krwi z żył z powrotem do serca, nie należy tracić z oczu faktu, że przepływ krwi przez całe krążenie systemowe reprezentuje zarówno rzut serca, jak i powrót żylny, które są równe w stanie ustalonym, ponieważ układ krążenia jest zamknięty. Dlatego równie dobrze można by powiedzieć, że powrót żylny jest określany przez średnie ciśnienie w aorcie minus średnie ciśnienie w prawym przedsionku, podzielone przez opór całego krążenia systemowego (tj. systemowy opór naczyniowy).
Często sugeruje się, że powrót żylny dyktuje rzut serca, realizowany przez mechanizm Franka Starlinga. Jednak, jak zauważono powyżej, jasne jest, że w równym stopniu rzut serca musi dyktować powrót żylny, ponieważ w dowolnym okresie czasu oba muszą być koniecznie równe. Podobnie, pojęcie średniego systemowego ciśnienia napełniania, hipotetyczne ciśnienie napędzające powrót żylny, jest trudne do zlokalizowania i niemożliwe do zmierzenia w stanie fizjologicznym. Ponadto, sformułowanie Ohmic używane do opisu powrotu żylnego ignoruje krytyczny parametr żylny, pojemność. To właśnie zamieszanie wokół tych pojęć doprowadziło niektórych fizjologów do sugestii, aby nacisk na „powrót żylny” skierować na bardziej wymierne i bezpośrednie wpływy na rzut serca, takie jak ciśnienie końcoworozkurczowe i objętość, które mogą być przyczynowo związane z rzutem serca i dzięki którym można zrozumieć wpływ stanu objętościowego, pojemności żylnej, podatności komór i terapii rozszerzających naczynia żylne.