Prokinetyczne środki są obecnie badane jako potencjalne terapie dla zaburzeń motoryki dolnego odcinka przewodu pokarmowego. Agoniści cholinergiczni, tacy jak betanechol, są znani z poprawy pooperacyjnego niedrożności jelita krętego, ale ich stosowanie jest ograniczone z powodu działań niepożądanych. Antagoniści dopaminy, tacy jak domperidon, wydają się mieć maksymalny efekt prokinetyczny w proksymalnym odcinku przewodu pokarmowego i są skuteczni w takich stanach, jak gastropareza i refluks żołądkowo-przełykowy, ale wydają się mieć niewielki efekt fizjologiczny w okrężnicy lub w zaburzeniach motoryki okrężnicy. Nalokson, antagonista opioidów, wydaje się być obiecujący u pacjentów z zespołem jelita drażliwego, pseudoobstrukcją jelita cienkiego i zaparciami. Erytromycyna wywiera działanie prokinetyczne, działając jako agonista motyliny; była stosowana w leczeniu gastroparezy cukrzycowej i wydaje się poprawiać objawy rzekomej niedrożności okrężnicy i pooperacyjnego niedrożności jelit. Metoklopramid, połączony agonista cholinergiczny i antagonista dopaminy, jest obecnie stosowany wyłącznie w zaburzeniach motoryki proksymalnej. Cisapryd wydaje się być najbardziej obiecujący w przypadku pacjentów z zaburzeniami motoryki jelita grubego. U pacjentów z pooperacyjnym niedrożnością jelit cyzapryd wiąże się z szybszym powrotem czynności jelit w porównaniu z placebo. U pacjentów z przewlekłym zaparciem cyzapryd zwiększa częstość oddawania stolca i zmniejsza nadużywanie środków przeczyszczających zarówno u dorosłych, jak i u dzieci. Należy mieć nadzieję, że wraz ze wzrostem wiedzy na temat motoryki przewodu pokarmowego opracowane zostaną skuteczne leki prokinetyczne, które poprawią objawy u pacjentów z zaburzeniami motoryki jelita grubego, a także pomogą przewidzieć, którzy pacjenci odniosą korzyści z chirurgicznego leczenia zaparć.